Ποίημα του Ιωάννου Μαλτέζου.
Ἐσύ, πού ἡ ἀνάσα Σου, τούς Οὐρανούς κρατάει,
Ἐσύ, πού καί τά Σύμπαντα, Σέ προσκυνοῦν μέ δέος,
Ἐσύ πού καί τόν θάνατο, ὀ λόγος σου νικάει
κι ὁ πεθαμένος Λάζαρος, σηκώνεται ἀκμαῖος…
Ἐσύ πού δημιούργησες, τά πάντα μ’ ἕνα λόγο,
Ἐσύ πού καί τόν ἄνθρωπο, τόν ἔπλασες μ’ Ἀγάπη
κι αὐτός Ἐσέ Τόν Πλάστη του, πού λάμπεις δίχως ψόγο,
σταυρώνει κι ἀπό τέκνο Του, σέ δήμιο μετετράπη…
Ἐσύ πού μαστιγώματα, εὐτελισμούς καί λόγχη
καί τόση πίκρα δέχτηκες, ἄφες αὐτοῖς πῶς λέγεις,
γι αὐτούς πού Σέ σταυρώσανε καί σάν θανάτου ρόγχοι,
ἀκόμα Σέ κυκλώνουνε, πῶς γίνεται πῶς στέργεις;
Μυστήριο ἀνερμήνευτο, μυστήριο Σωτηρίας,
πού κι ὡς σέ τάφο Σ’ ἔβαλαν, φρουρῶντας σφραγισμένο,
τέλος κι ἀρχή καί σκάνδαλο, Σοφίας κι Ἱστορίας,
Χριστέ Θεέ καί Πλάστη μου, Ἀνάσταση προσμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου