Έξοδος Μεσολογγίου

Ποίημα του Ιωάννου Μαλτέζου

06.36΄13΄΄11/4/2020

Νυχτιά γεμάτη θάνατο, νυχτιά ἀπελπισμένη,

ὅπου πενθεῖ ὁ Μπάιρον, πενθεῖ τό Μεσολόγγι,

μές τό βαθύ τό μνῆμα του καί τήν φωτιά προσμένει,

πού ὕμνησαν οἱ ἄνεμοι, οἱ Θάλασσες κι οἱ λόγγοι,

τῆς Λευτεριᾶς πού σβήνεται, ματοκυλιέται πάει,

μέ τήν πνοή μιᾶς Ἔξοδου, Ἡρωικῆς μεγάλης

καί τόν Ρωμηό τόν Ἕλληνα, πικρό σπαθί χαλάει,

-Μάγιερ καί Ραζηκότσικας, Δέσποτας καί Καψάλης-

-καί Παπαδιαμαντόπουλος κι ὀ Μιχαήλ Κοκκίνης-

κι ἡ πόλ(η) ἀπό τοῦ βάρβαρου, τό πόδι πιά πατιέται

κι ἠ μέρα ξημερώνεται, σ’ ἀγκάλες σκοτοδίνης….

μ’ ἀπ’ τῆς φωτιᾶς τίς στάχτες της, νέα φωτιά γεννιέται

κι ἠ Λευτεριά πού ἔπεσε, ἐκεῖ στό Μεσολόγγι,

πάλι καί σάν τόν Φοίνικα, ὑψώνεται θεριεύει

κι ἠ νύχτα πού ξημέρωσαν, σπαράγματα καί βόγγοι,  

μές τίς καρδιές παγκόσμια, τό φῶς της θριαμβεύει.