Πέντε παλιές αυγουστιάτικες καλοκαιρινές εικόνες.

Χρονογράφημα: Ευάγγ. Αθανασιάδης

Κατέγραψα την αφήγηση ενός φίλου, που έμενε στην Θεσσαλονίκη. Τις εμπειρίες του προπέρσινου Αυγούστου.

Ένα από τα καθήκοντα της μέσης ηλικίας, είναι και η γηροκόμηση των ηλικιωμένων συγγενών. Έτυχε να έχει δύο θειάδες, που είχαν και ένα σπίτι στην Χανιώτη.

Το αίτημα γνωστό και σχετικά συχνό: «θα μας πας στα μπάνια, μια και έχουμε το σπιτάκι»;

Έτσι τα δρομολόγια δεν μας έλειπαν, αλλά και αυτό ήταν ένα είδος «ειδικού τουρισμού».

Δεν έμπαινα στην καθημερινότητα και τις συνήθειες της περιοχής, αλλά  αποτύπωνα κάποια αυτόνομα στιγμιότυπα σαν ξεκάρφωτες εικόνες. Είχαν γούστο.

 

Εικόνα 1η.

Θεσσαλονίκη αρχές έως μέσα Αυγούστου. Κυκλοφοριακό: χαρά Θεού. Η πιο γαλήνια πόλη. Πήγαινες όπου ήθελες, όπως ήθελες, πάρκαρες όπου ήθελες. Με σημερινή ορολογία, που τότε, προ 2 ετών, δεν την ξέραμε, σαν να είχε πέσει ο κορωνοϊός του Χαρδαλιά. Χαρά Θεού.

 

Εικόνα 2η.

Φτάνουμε στην Χανιώτη πρωινές ώρες. Η αντικειμενοποίηση της ρεμπελιάς.

Όλοι κινούνται αμέριμνοι, σαν να μη ξέρουν που πηγαίνουν. Μπρός, πίσω, περνούν δρόμους πότε δεξιά πότε αριστερά, σταματούν, ξεκινούν, τρακάρουν και συνεχίζουν. Τα πιο πρόχειρα ρούχα, παλιά, ξεθωριασμένα, κάτι πουκάμισα και πουκαμίσες, κοντοβράκια και μαγιό και εκείνες οι σαγιονάρες, πόσων ετών; Στραβοπατημένες, το πόδι πατάει και κατά το 1/3 έξω. Κάτι σαν νομάδες, σαν Ινδία. Καπέλα παντός τύπου και όλοι γυαλιά κοκάλινα μαύρα και στιβαρά. Όλοι φορτωμένοι με σωσίβια, ομπρέλες, μπουρνούζια, Στρώματα θαλάσσης φουσκωμένα και μερικές παιδικές βάρκες. Η μεγάλη μετανάστευση των Λαών. Γλώσσες πολλές και διάφορες. Κυρίαρχα χρώματα το χακί, κίτρινο και άσπρο. Σπάνια μόνο κανένα παρεό δίνει χρώμα και ζωντάνια. Ηλικίες 5-12, 40-50 και 70-90. Κάποιες ηλικίες λείπουν.

 

Εικόνα 3η.

Ξεκινάω για την επιστροφή μου, αφού εκπλήρωσα την θεάρεστη αποστολή μου. Ώρα 10μμ. Οι νομάδες εξαφανίστηκαν. Ο δρόμος αδιάβατος. Πήχτρα στην Νεολαία. Νέοι κομψευόμενοι, καλοντυμένοι, γέλια, χαρές, πειράγματα, χρώματα αρώματα και χάρη…

Μα αυτοί δεν κάνουν διακοπές. Δεν διακόπτουν τίποτα. Αυτοί μεταφέρθηκαν όλοι μαζί, πελάτες, γκαρσόνια και μαγαζάτορες, από την «πλατεία Ναβαρίνου» στην Χανιώτη.

Ρώτησα, το πάνε μέχρι το πρωί.

 

Εικόνα 4η.

Δεκαπενταύγουστος. Γιορτή Μεγάλη. Η Παναγιά μας. Η πρόσκληση των θειάδων, διαταγή. Θα έρθεις να κάνουμε μαζί Παναγιά.

Πήγα πρωί στην εκκλησία. Μα μήπως πήγα αλλού. Όχι σωστά είμαι, αφού εδώ είναι οι θειάδες…

Η Εκκλησία τίγκα, στο αυλόγυρο αδιαχώρητο. Οι πρωινοί καθημερινοί νομάδες …χάθηκαν. Άνθρωποι ευπρεπείς, αξιοσέβαστοι, «ιματισμένοι και σωφρονούντες»**, παρακολουθούν με ευλάβεια, άλλος κόσμος…

Όλος αυτός ο κόσμος την 1^η Αυγούστου που πήγε στην ανεμελιά και στο χουζούρι, στην σαγιονάρα και στο κοντοβράκι, είχε στο νου του και μια κρεμάστρα με τα καλά, για την Παναγιά. Κάποια πράματα δεν σβήνουν από τα βαθειά μέσα μας.

Στο τέλος αργήσαμε. Ρώτησα τον επίτροπο. Κοινώνησαν 1.500 άτομα. Στον μήνα της ραστώνης και του «πέρα βρέχει». Αυτός ο Λαός δεν παίζεται με τίποτα.

 

Εικόνα 5η.

Τελειώνουν οι διακοπές. Ο κόσμος γυρίζει στην πόλη. Ζούγκλα. Η επέλαση των Ούννων…

Όλοι βιάζονται να αναπληρώσουν το κενό, κυρίως οικονομικό. Τα φάγανε όλα. Οι οδηγοί θεοπάλαβοι. Πάνε όπου θέλουν όπως θέλουν. Αυτοί οι οδηγοί δεν παίζονται με τίποτα.

 

Εικόνα του αύριο.

Μετά τις διακοπές αν δεν είσαι σε αυτούς που πάνε να αναπληρώσουν αυτά για να πληρώσουν…, μια συμβουλή μη κυκλοφορείς καθόλου. Ούτε με αυτοκίνητο, ούτε πεζός. Κινδυνεύεις…

Μετά από 20 μέρες ηρεμούν όταν συνειδητοποιούν ότι δεν αναπληρώνονται οι σπατάλες… Δεν αναπληρώνονται αυτά που δεν είχαμε και φάγαμε…

Κουράγιο όμως… Μαζί τα φάγαμε… Κάθε χρόνο τα ίδια… Τώρα και με Χαρδαλιά…

 

** Ευαγγέλιο κατά Λουκά. Κεφ 8,στιχ 35:     «..καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»