Οι βάσεις των Πανελληνίων.

 Άρθρο Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη

 

Τα θέματα των ημερών πολλά: Κορονοϊός, Ελληνοτουρκικά, Οικονομία. 

Και όμως δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ένα σοβαρό θέμα επίκαιρο: 

Οι Πανελλήνιες εξετάσεις.

Για ακόμη μια φορά μια γενική αίσθηση αποτυχίας των εξεταζομένων πλανάτε στην κοινωνία.

Μια γενική λύπη γιατί η νεολαία δεν πάει καλά.

Αλλά μάλλον κάτι δεν καταλάβαμε εμείς καλά.

Οι Πανελλήνιες εξετάσεις είναι μια δοκιμασία ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος. Και κακώς δεν το βλέπουμε έτσι.

Δείχνουν την αποτελεσματικότητα και απόδοση όλου του μηχανισμού.

Δίνουμε τα παιδιά μας για 15 χρόνια (νήπια έως λύκειο) σε έναν μηχανισμό-σύστημα, για να μας τα μορφώσουν.

Κόστη τεράστια. Ενδιαφέρον πολύ.

Κεντρική γραμμή όλων: η Υγεία και η Παιδεία. Και είναι αυτά που τελικά υστερούν σε εγκληματικό βαθμό.

Οι εξετάσεις είναι η τελική αξιολόγηση όλου του συστήματος.

Και τα παιδιά βγαίνουν ανίκανα να ανταποκριθούν στην δοκιμασία.

Και το σύστημα η κοινωνία μένει απαθής.

Αρκούμεθα στο συμπέρασμα: η νεολαία χάλασε. Χάζεψαν. Έχασαν τον τσαγανό… Εμείς στα χρόνια μας…

Και όμως, 15 χρόνια σχολείο…

Φανταστείτε μια αυτοκινητοβιομηχανία μετά από μία επιμελημένη διαδικασία, η σειρά παραγωγής της, να παράγει ελαττωματικά αυτοκίνητα.

Φανταστείτε μία τεχνική εταιρία που μετά από εργασίες χρόνου να κατασκευάζει ένα οίκημα που καταρρέει.

Στη παιδεία, η κοινωνία και η πολιτεία αναθέσαμε, σε έναν τεράστιο μηχανισμό από τον υπουργό, τους περιφερικούς, τους συμβούλους, τους καθηγητές και δασκάλους, να μορφώσουν τα παιδιά μας. Και όταν τα εξέτασαν, αυτοί οι ίδιοι, διαπίστωσαν ότι δεν έμαθαν τίποτε.

Και φέτος και πέρσι και πρόπερσι. Και δεν συγκινήθηκε κανένας.

Σε ένα ιδιωτικό λύκειο, σε ένα φροντιστήριο, με την ίδια απάθεια θα αντιμετώπιζαν το φαινόμενο; Εάν από το ένα τμήμα περνούσαν και από το άλλο δεν περνούσαν, νομίζουμε ότι δεν εγκαλούσαν τους καθηγητές του τμήματος που υστέρησε;

Τα αποτέλεσμα των εξετάσεων εξαρτάται από:

-       Το επίπεδο και το ενδιαφέρον των μαθητών.

-       Την ικανότητα και μεταδοτικότητα των εκπαιδευτικών. Είναι δάσκαλοι ή κάνουν διαλέξεις. Διδάσκουν, μεταδίδουν γνώση ή μιλάνε μόνοι τους.

-       Η σωστή προετοιμασία των εξεταζομένων για τις εξετάσεις.

-       Την κατάλληλη επιλογή των θεμάτων.

-       Η σωστή εξέταση των γραπτών.

Το κάθε ένα από τα παραπάνω, μόνο του μπορεί να οδηγήσει τις εξετάσεις σε πλήρη αποτυχία.

Και δυστυχώς για όλα αυτά υπεύθυνοι και υπόλογοι είναι οι εκπαιδευτικοί.

Από τα παραπάνω μόνο η εξέταση (βαθμολόγηση) των γραπτών φαίνεται να λειτουργεί σε επίπεδα που αγγίζουν το άριστα. Και δομημένο σύστημα, και επιμελημένη προετοιμασία και σωστή εκτέλεση. Και σωστό αποτέλεσμα. Η αμφισβήτηση της βαθμολόγησης, έχει εξαλειφθεί. Κύριο στοιχείο, ο καθορισμός κοινής γραμμής διόρθωσης και η βαθμολόγηση από δεύτερο εξεταστή. Αυτό αυξάνει την ευθύνη του κάθε εξεταστού. Μια συστηματική απόκλιση ενός εξεταστού δημιουργεί θέμα προσωπικής ακαταλληλότητας. Εδώ βρέθηκε ο τρόπος «εξέτασης» του εξεταστού!

Μήπως πρέπει να βρούμε τρόπο αξιολόγησης και του δασκάλου;

Να αποτιμάται πόσοι μαθητές πέρασαν από κάθε λύκειο, αλλά και τμήμα. Θα προκληθεί υπευθυνότητα (όπως και στους βαθμολογητές), άμιλλα, και πολλά χρήσιμα συμπεράσματα θα βγουν και θα βγαίνουν.

Και ερχόμαστε στον πρώτο παράγοντα. Δεν μπορεί το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας να είναι κάτω του μετρίου.

Σε όλα τα μεγέθη συνόλων, υπάρχουν μαθηματικοί κανόνες ελέγχου. Όλα συμμορφώνονται με την καμπύλη (ή κατανομή) του Γκάους (γνωστή και σαν αγγλικό κράνος). Εάν η καμπύλη είναι παραμορφωμένη και το κέντρο της κάτω του μετρίου, τότε υπάρχει συστημικό λάθος. Και αυτό διαπιστώνεται στις Πανελλαδικές. Μη ψάχνετε στη ποιότητα των μαθητών. Αλλού ψάξτε.

Αλλά και το επίπεδο και το ενδιαφέρον των μαθητών δεν είναι πηγαίο, δεδομένο και αυτονόητο. Είναι ζητούμενο. Εκεί κρίνονται και ξεχωρίζουν οι εμπνευσμένοι Δάσκαλοι από τους βαριεστημένους μισθωτούς.

Όλοι γνωρίσαμε δασκάλους που κρεμόμασταν από το στόμα τους και μας μετέφεραν αβίαστα γνώση, αλλά και ρεμπεσκέδες που κουνούσαν το στόμα τους και δεν ξέρουμε μέχρι σήμερα αν αρθρώσαν κάποια λέξη.

Μπορεί να υπάρχει πολλή καύσιμη ύλη και να μην της δοθεί ποτέ επαρκής σπίθα. Τότε φωτιά δεν θα βγει.

Και βλέπουμε αυτά τα αποτυχημένα παιδιά, να πηγαίνουν στο εξωτερικό και να διαπρέπουν. Δεν ήταν λοιπόν χαζά. Απλά εκεί τους δόθηκαν κίνητρα, αντικειμενική αξιολόγηση και επιβράβευση, άμιλλα και αίσθηση του κόστους χρημάτων και χρόνου.

Αυτά λείπουν.

Και πρέπει να μιλάμε για Παιδεία, πολύ πέρα από την μάθηση…