Τότε, μετά και τώρα

Άρθρο Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη

Πέρασαν οι μέρες του αγώνα των πολεμιστών κατά της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Δεν κάναμε αναφορά σε αυτούς. Παρασυρθήκαμε από τα επίκαιρα. Αλλά να ξέρουν ότι δεν τους ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε τον ηρωισμό την παλληκαριά και την θυσία τους.

Οι Ήρωες πολεμιστές της Κύπρου και η επιχείρηση «ΝΙΚΗ», πιο επίκαιρη από ποτέ.

Σε μια στιγμή που χρειαζόμαστε ένα μήνυμα, ένα παράδειγμα, μια προτροπή.

Να μας θυμίζουν ότι ήρωες και Λεβέντες, η Ελλάδα θα γεννά πάντα!

Κανείς από αυτούς δεν τιμήθηκε και το συμπέρασμα ένα:

«Καταδρομείς, Μονάδες, Αεροπόροι και Ναυταίοι, υπήρχαν και υπάρχουν πάντα για να κάνουν κατορθώματα και άθλους. Αδιαφορώντας για την αναγνώριση. Το κάνουν για το «έτσι» τους».

«Αλλά Πολιτικοί και Διπλωμάτες για να τα υποστηρίζουν υπάρχουν;».

Αυτοί που μετείχαν καταγράφηκαν από τώρα, εν ζωή,  Αιώνιοι, Αιωνίως, στην Αιωνιότητα, στο πάνθεον των Ηρώων.

Το έθνος υποκλίνεται με ευγνωμοσύνη. Το κράτος;;… Τους είναι αδιάφορο…!!

Οδός αφιερωμένη σε αυτούς τους ήρωες υπάρχει;… Και αυτό τους είναι αδιάφορο…!!

Ξέρω όμως «κατοίκους» αυτής της «οδού», και κάποιους  που ακολουθούν αυτόν τον «δρόμο». Παλιούς και νέους... Και Νέους καλύτερους από τους παλιούς…

Μην αυταπατάστε.

Αυτή η ράτσα θα βγάζει πάντα λεβέντες με ορμή, αποφασιστικότητα και αυτοθυσία.

Μη λησμονείτε την θυσία τους, αλλά προ πάντων μη λησμονείτε το παράδειγμά τους, τον ενθουσιασμό και τη δύναμη και την τόλμη τους.

Μη λησμονείτε και την ιδέα που για κείνη πάλεψαν και υπόφεραν, ούτε αυτή την Πανώρια Χώρα, που για την δόξα, την τιμή και την λευτεριά της αγωνίστηκαν...

Γιατί και η Ιδέα και η Πανώρια Χώρα χρειάζονται πολλούς ακόμη λεβέντες.

 

ΥΓ 1. Αυτούς που δεν τους αναγνώρισαν τίποτα για την προσφορά τους το 1974, στη διάρκεια της σταδιοδρομία τους, τους διέταξαν ξανά και ξανά, να υπερασπιστούν πρόμαχοι την αξιοπρέπεια και την τιμή της Χώρας.

Και αυτοί ξαναπήγαν… με αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα.

Αγέρωχοι, αδίστακτοι, επιθετικοί, μπροστάρηδες. «Ελλήνων προμαχούντες».

Μέχρι τώρα απέφυγα να αναφέρω ονόματα, για να μη προσκρούσω στην σεμνότητα των διακριθέντων, αλλά και αποτίοντας ισοτίμως τιμή σε όλους, όπως και τους  αξίζει.

Αλλά τα ονόματα κάνουν πιο απτή και δίκαιη την αναφορά.

Θα αναφερθώ σήμερα σε ένα περιστατικό. Αλλά τα περιστατικά είναι πολλά και εντυπωσιακά.

Ο Γλετσές Ηλίας, το 1974, ήταν υπολοχαγός, Δκτης του 13 ΛΟΚ της 31 ΜΚ. 

Πολέμησε και κατέλαβε το ύψωμα Κοτσά Τεπέ (ημέρα της ονομαστικής του εορτής, προφήτου Ηλία), εξουδετερώνοντας τις δυνάμεις των Τούρκων Αλεξιπτωτιστών που βρισκόταν στην περιοχή.

Κατά την διατεταγμένη απόσυρση του Λόχου του, έμεινε τελευταίος, παγίδευσε την περιοχή με αυτοσχέδιες μεθόδους εκρηκτικών και χειροβομβίδες, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση και τις σοβαρές απώλειες του εχθρού.

 Έκτοτε είναι επικηρυγμένος από τους Τούρκους και γνωστός σαν Τουρκοφάγος.

Ακολούθησαν και άλλες δράσεις του Λόχου του. Από αυτά δεν αναγνωρίστηκαν τίποτε!!..

Η επομένη μετάθεση του ήταν στην Ε’ΜΚ, που είχε αποστολή την ενίσχυση της Κύπρου με αερομεταφορά, όπως της Α’ΜΚ !!..;; Βγάλτε εσείς τα δικά σας συμπεράσματα!!..;;

Το 1986 ήταν Δκτης Τάγματος στον Έβρο. Την 19η Δεκεμβρίου 1986 γίνεται το μεθοριακό επεισόδιο με τον ατυχή Στρατιώτη (ΠΖ) Ζήση Καραγώγο, στο Δέλτα του Έβρου.

Ανέπτυξε αμέσως την μονάδα του σε θέσεις και σχηματισμούς επιθέσεως. Για πόλεμο. Τούρκοι νεκροί (8) οκτώ.

Με παρότρυνσή του ο Μέραρχος, αναπτύσσει για συνδρομή στο Τάγμα, μια Ίλη αρμάτων και μια πυροβολαρχία.

Οι Τούρκοι παρακαλούσαν να λήξει το επεισόδιο, να πάρουν τους νεκρούς τους και να τους επιτραπεί να αποσυρθούν.

Την επομένη χρονιά ο τοπικός Μέραρχος, γίνεται Σωματάρχης του Γ΄ΣΣ.

Σε μια δεξίωση ο Αμερικανός Πρόξενος τον ρωτάει. «Καλά με ένα ολόκληρο μηχανοκίνητο Τάγμα, μια Ίλη και μια Πυροβολαρχία, τι σκεφτόσουν να κάνεις;».

Ο Σωματάρχης (ο πρώην Μέραρχος) κοιτώντας τον λοξά απάντησε: «ότι μου επέβαλε το καθήκον μου».

Ο Αμερικανός πρέσβης τον κοίταξε με βλέμμα απλανές, αποσβολωμένο  και μετέωρο, και προτίμησε να αρκεστεί να πάρει ακόμα ένα φουντούκι συνοδευτικό του ποτού του…

Σήμερα ο Γλετζές, πάντα σεμνός και ολιγόλογος,  ζει στην Λακωνία και ασχολείται με τον κήπο του.

Δεν τον τίμησε κανένας.

Με τα πρόσφατα γεγονότα του Έβρου, πήρε τα «φαιοπράσινα» του και πήγε στην τοπική στρατιωτική υπηρεσία: «Να με πάρετε, μπορώ να βοηθήσω. Ξέρω την περιοχή. Θέλω να πάω επάνω».

Η γραφειοκρατία του απαγόρευσε την προσφορά του λόγω ηλικίας…

Εγώ… θα αντάλλαζα τα χρόνια της ψυχής και της ορμής του, με τα δικά μου βιολογικά χρόνια….

Ο Γλετζές δεν είναι ένας… Είναι πολλοί …Μόνιμοι και Έφεδροι.

Αυτό το έθνος δεν παλεύεται….

Θα γεννά πάντα λεβέντες και παλληκάρια…

Οι κιοτεμένοι είναι λίγοι και να κρύβονται…

ΥΓ 2. Λεπτομέρειες για την δράση του 13 ΛΟΚ στο παρακάτω link.

Κοτζά Καγιά: Ο βραδινός εφιάλτης των τούρκων αλεξιπτωτιστών