Τι κατάλαβα από την ταινία «Καποδίστριας» Μέρος Δ

 Άρθρο Γνώμης του ε.α 

Η αηδία που έγινε πρόταση

Μέρος 4ο: Η Πρόταση – Μια Νέα Θεσμική Επανεκκίνηση

Τι κάνουμε λοιπόν; 

Αν είχαμε τη δύναμη να απευθυνθούμε στο πολιτικό σύστημα, η πρότασή μας θα έπρεπε να είναι μια δομική ρήξη:

Αποκομματικοποίηση της Διοίκησης: Μόνιμο, ανεξάρτητο σώμα διοίκησης σε οργανισμούς και υπουργεία, με στελέχη που επιλέγονται αξιοκρατικά και δεν αλλάζουν με τις εκλογές.

Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη: Πλήρης αποσύνδεση της ηγεσίας των δικαστηρίων από την κυβέρνηση. 

Η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη, όχι το μακρύ χέρι της εξουσίας.

Ψηφιακή Διαφάνεια: Κάθε ευρώ δημοσίου χρήματος ορατό σε πραγματικό χρόνο στο διαδίκτυο. 

Η διαφάνεια είναι το φως που απολυμαίνει τη διαφθορά.

Η «Συμμαχία των Αηδιασμένων» είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να επιβάλει αυτούς τους κανόνες. 

Αξίζει η προσπάθεια; 

Ναι, γιατί η ίδια η πράξη της αντίστασης στη σαπίλα, μας καθιστά ξανά ανθρώπους με αξιοπρέπεια.

Βγαίνοντας από την προβολή του «Καποδίστρια», κατάλαβα ότι η πραγματική ταινία παίζεται έξω. 

Η απογοήτευση ήταν η φωνή της συνείδησής μου που μου έλεγε ότι δεν μπορείς να είσαι θεατής στη δική σου ζωή. 

Ας σταματήσουμε να περιμένουμε τον επόμενο Κυβερνήτη να μας σώσει. 

Ας γίνουμε εμείς οι «κυβερνήτες» του εαυτού μας. 

Η προσπάθεια είναι ο μόνος δρόμος, και σε αυτόν τον δρόμο, ακόμα και το πιο μικρό βήμα είναι μια τεράστια νίκη απέναντι στο σκοτάδι.