Οδεύοντας προς το 2026 ΜΕΡΟΣ Β’

 Άρθρο Γνώμης του ε.α 

ΜΕΡΟΣ Β’: Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΟ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ

Τέμπη: Η Συγκάλυψη που "Γέννησε" μια Ηγέτιδα?

Το έγκλημα των Τεμπών παραμένει η ανοιχτή πληγή που δεν λέει να κλείσει, δηλητηριάζοντας την εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος. 

Η Μαρία Καρυστιανού, μέσα από τον Σύλλογο Θυμάτων, έχει καταφέρει να διεθνοποιήσει το ζήτημα με τρόπο που κανένα πολιτικό κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπόρεσε. 

Η κατάθεση του υπομνήματος τον Νοέμβριο του 2025 στην Ευρώπη, που αποδεικνύει τις μεθοδεύσεις για το «μπάζωμα» του χώρου και την σκανδαλώδη αρχειοθέτηση της Σύμβασης 717, αποτελεί κόλαφο για την ελληνική δικαιοσύνη.

Η προσπάθεια μέρους του πολιτικού συστήματος να τη χαρακτηρίσει ως «υποκινούμενη» ή να την εμπλέξει σε κομματικά παιχνίδια απέτυχε παταγωδώς. 

Η κοινωνία βλέπει στο πρόσωπό της την ενσάρκωση της αξιοπρέπειας απέναντι στην αλαζονεία της εξουσίας. 

Η άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε προανακριτική επιτροπή που θα οδηγούσε σε πραγματικές ευθύνες, έχει δημιουργήσει ένα υπόκωφο κύμα οργής που δεν εκτονώνεται, αλλά συσσωρεύεται επικίνδυνα.

Η Πολιτική Αριθμητική της Αποχής: Κυβερνώντας Ερήμην της Κοινωνίας

Το 2025, η αποχή στις κάλπες και στις κοινωνικές διεργασίες έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας. 

Δεν πρόκειται για απάθεια, αλλά για μια συνειδητή «πολιτική απεργία». Ο πολίτης, βλέποντας ότι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία δεν επιφέρει καμία αλλαγή στο βαθύ κράτος της διαφθοράς, επιλέγει την ιδιώτευση.

Για να κατανοήσουμε το βάθος του προβλήματος, ας δούμε την ψυχρή γλώσσα των αριθμών, η οποία είναι αμείλικτη. 

Αν η αποχή αγγίξει το 60%, αυτό σημαίνει ότι στις κάλπες προσέρχεται μόνο το 40% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Σε ένα τέτοιο σενάριο, ακόμα και αν ένα κόμμα θριαμβεύσει με το εντυπωσιακό ποσοστό του 35%, στην πραγματικότητα λαμβάνει την εντολή διακυβέρνησης από ένα ισχνό 14% του συνολικού πληθυσμού.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; 

Ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει κανένα ουσιαστικό πολιτικό έρισμα εκπροσώπησης.

Κυβερνά τυπικά νόμιμα, αλλά ουσιαστικά ερήμην της κοινωνίας, ως μια ισχυρή μειοψηφία που επιβάλλει τη θέλησή της στη σιωπηλή πλειοψηφία. 

Αυτό το κενό εκπροσώπησης είναι το πιο γόνιμο έδαφος για τον λαϊκισμό ή, στην καλύτερη περίπτωση, για μια βίαιη και ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, καθώς οι πολίτες αισθάνονται ότι η ψήφος τους έχει χάσει την αξία της ως εργαλείο αλλαγής.