Ν Α Ρ Θ Ε Ι Σ Κ Υ Ρ Ι Ε

Ποίημα από τον Βασίλειος Ν. Κατζικάς

«στον Άγιο Ζακχαίο τον Απόστολο»

Θέλω να ‘ρθεις

σπίτι μου Κύριε,

αλλά ντρέπομαι

να σε υποδεχτώ.

Είναι άνω - κάτω,

θα δεις κι εγώ μαζί σου

τις βρωμιές μου,

και δεν το αντέχω,

δεν το αντέχω

να τις αντικρύσω

ούτε καν μόνος μου.

 

Θέλω να ‘ρθεις

σπίτι μου Κύριε

αλλά δεν σε βλέπω

γιατί είμαι κοντός.

Έχω κοντύνει

για να μην φαίνομαι,

γιατί διστάζω να εκτεθώ

στα βλέμματα των συνανθρώπων μου.

 

Θέλω να ‘ρθεις

σπίτι μου Κύριε,

αλλά πώς να σε δω,

πως να σε καλέσω

μεσ’ το πλήθος;

φοβάμαι να σκαρφαλώσω

στη συκομουριά.

 

Θέλω να ‘ρθεις

σπίτι μου Κύριε,

αλλά τσιγκουνεύομαι

να επιστρέψω

όσα άδικα πήρα,

πόσο μάλλον να αποζημιώσω

στο τετραπλάσιο όσους αδίκησα.

 

Θέλω να ‘ρθεις

σπίτι μου Κύριε,

αλλά τρομάζω

ν’ αντικρύσω τους ληστές,

που άφησα να μπουν μέσα

και το μετέτρεψαν

σε σπήλαιο τους.

 

Θέλω να ‘ρθεις

σπίτι μου Κύριε,

μα δεν τολμώ

το πόθο και το ζήλο

του Ζακχαίου να ζηλέψω,

δεν μπορώ να σταθώ δίπλα του

και πως να προκαλέσω

το φιλάνθρωπο βλέμμα σου;

και μετά;

πώς να σε καλέσω,

πως είναι αυτό δυνατόν;

αλλά θέλω

να σε θερμοπαρακαλέσω

να λυπηθείς

το δημιούργημα σου Κύριε,

το σπίτι,

τη ψυχή μου Κύριε,

που φύσηξες μέσα μου

και μου τη χάρισες.

Δεν τολμώ κάτι άλλο

να επικαλεστώ,

για να ρθεις Κύριε,

μόνο ότι κινδυνεύει αυτή,

αυτή η ψυχή,

που ανήκει μόνο

σε Σένα Κύριε.

 

Θέλω να ‘ρθεις

σπίτι μου Κύριε,

αλλά

ντρέπομαι,

διστάζω,

φοβάμαι,

τσιγκουνεύομαι,

τρομάζω και

δεν τολμώ.

Όμως θέλω,

θέλω πολύ να ‘ρθεις

σπίτι μου Κύριε

και με θλίβει οδυνηρά

η αίσθηση της απουσίας

της παρουσίας Σου.

Σε ικετεύει η ψυχή μου,

έλα Κύριε.