Δακρύζει ἡ Ἱστορία, δίχως ἐξιλέωση...

Ποίημα του Ιωαν Μαλτέζου, 

08.21΄21΄΄29/5/2020

Μιλᾶ ὁ ἕρμος ὁ Ρωμηός γιά Αὐτοκρατορία

καί πλάι του στόν Βόσπορο, δακρύζ(ει)ἡ Ἱστορία,

πού τοῦ ‘μεινε μόνον καημός κι ἡ Κωνσταντίνου Πόλη

κι Εὐρώπης οἱ Ἀρχόντοι της, πλάτες γυρίσαν ὅλοι….

Καί κεῖ στ’ Ἁγίου Ρωμανοῦ, τίς ματωμένες πῦλες,

ὁ Αὐτοκράτωρ ἔπεσε κι οἱ Νέες Θερμοπῦλες,

γενήκανε τοῦ Οὐρανοῦ, προθάλαμος καί θρῦλος,

μιᾶς μνήμης πού μαρμάρωσε κι ἔμεινε μόνος φίλος,

τοῦ δύστυχου πλέον Ραγιά, στούς σκοτεινούς αἰῶνες,

γιά συντροφιά στούς θρήνους του, μέ κεῖνες τίς εἰκόνες,

τίς ἔσχατες πού κλεφτουργιά, θά γένναγαν ὡστόσο

καί θά κάναν τόν τύραννο, νά τρέμει κάθε τόσο.

Κι ἔτσι κυλῆσαν οἱ καιροί κι ἡ Λευτεριά σάν μπόρα,

π’ όργές αἰώνων ξέσπασαν, λευτέρωσε τήν χώρα,  

μά ‘μεινε μόνη νά θωρεῖ, ἀπό ἀντίκρ’ ἡ Πόλη,

νά σβήνει τό ποθούμενο, πού προσδοκοῦσαν ὅλοι….

Καί ξέμειν’ ἡ Ἁγιά Σοφιά καί τά καμπαναριά της,

μέ δίχως ἐξιλέωση, χωρίς τήν Λευτεριά της…

Σάν δουλωμένη ὀμορφιά, Ἑλλήνων πού στενάζει,

χωρίς νά βλέπει στ’ αὔριο, τήν μέρα νά χαράζει.