Στ΄ αντίκρυ...

Ποίημα Ιωαν. Μαλτέζου. 22.22΄22΄΄9/5/2020

Παπαρούνες σε ακρογιαλιά της ακριτικής Αλεξανδρούπολης
τ΄αντίκρυ της ονειρικής Σαμοθράκης.

Μικρές σταγόνες πινελιές, αἱμάτινες στήν ἄμμο,

σέ κάμπους καί σ’ ἀκρογιαλιές, Δημιουργοῦ στολίδια,

πού διαρκοῦν ὅσο φιλί, σ’ ἐρωτευμένων Γάμο

καί ἡ ψυχή τ’ ἀναπολεῖ, μ’ ἴδια λαχτάρα ἴδια

 κι ὅταν ἀκόμα θά χαθεῖ… Θέ μου τί ἔχεις φτειάξει;

πῶς ἡ καρδιά νά ἀφεθεῖ, δίχως γιά Σέ σπαράξει,

πού ἔντυσες μέ πυρκαγιές, πού λαμπυρίζουν Ἥλιο,

τῆς γῆς μας τίς Πρωτομαγιές κι ὁλόκληρο ὑφήλιο;

Κι ἄν εἶν’ βραχύχρονες αὐτές κι ἔχουν τέτοια φροντίδα,

πού δέν σκεφτήκαμε ποτές, ἐμεῖς οἱ ξιπασμένοι….

Ντρέπομαι Κύριε νά πῶ, δέν γνώριζα δέν εἶδα

κι ἔτσι κραυγάζω Σ’ Ἀγαπῶ, μέ μιά φωνή λουσμένη,

μέ παπαροῦνας χρώματα, στόν Ἥλιο ἀνθισμένη.