Η συγνώμη (2ο Μέρος)

Χρονογράφημα της Φωτεινής Μπόχτη

Θα μου πεις, έφευγαν για την Γερμανία!

Ειδικά για την Γερμανία;

Μα αυτοί πριν λίγα χρόνια είχαν έρθει εδώ, και τους σκότωναν !

Κι όμως ! Έφευγαν να πάνε στον οχτρό με τρύπια παπούτσια. Τα χρήματα που μάζευαν με κόπο εδώ , δεν έφταναν για τίποτα.

Ακόμα όμως κι εκείνα τα λίγα που είχαν, τα έδιναν φακελάκι στον υπάλληλο που υπέγραφε για να τους εγκριθεί η πρόσκληση στην Γερμανία.

Ούτε στον βασανιστή σου δεν μπορείς να πας χωρίς να πληρώσεις.

Θρυλική έχει μείνει η ιστορία του μπάρμπα μου, ενός λεβεντάντρα μέχρι εκεί πάνω, που αποφάσισε κι αυτός αρχές του 60 να πάει στην Γερμανία.

Αν δεν πληρώσεις τον υπάλληλο, Γερμανία δεν έχει, του είπαν στο καφενείο.

Καλά, θα πάω εγώ και θα δούμε, τους είπε!

Πήγε κι αυτός λοιπόν και μπήκε μέσα στο αρμόδιο γραφείο δειλά δειλά.

Τι θέλετε κύριε, του είπε ο υπάλληλος.

Να πάω στην Γερμανία, του είπε ο μπάρμπας.

Ώι, ώι , του είπε ο υπάλληλος. Ξέρεις πόσους έχω εδώ που θέλουν, του κούνησε την στίβα με τα χαρτιά που είχε δίπλα του. Σε 2, 3 χρόνια αν είσαι τυχερός μπορεί.....

Γύρισε ο μπάρμπας μου να φύγει κι όταν έφτασε στην πόρτα στάθηκε και την κλείδωσε από μέσα .

Στράφηκε ύστερα ξανά προς τα πίσω και με ένα περίστροφο που είχε, σημάδευε τον υπάλληλο στο κεφάλι.

Εκείνος άρχισε να τρέμει κι ο μπάρμπας μου του πέταξε την ταυτότητα και του είπε μόνο: γράφε !

Μ' αυτά και με κείνα λοιπόν , έφευγαν όλοι σιγά σιγά για το άγνωστο.

Άλλοι άφηναν πίσω μάνες και πατεράδες.

Άλλοι μικρά παιδιά που έκλαιγαν και ρούφαγαν τις μύτες, με τα πόδια χωμένα μέσα στην λάσπη.

Άλλοι - οι τυχεροί- δεν άφηναν τίποτα .

Όλοι έφευγαν με ελπίδα και με έναν πόνο στην καρδιά, νοσταλγία το έλεγαν.

Ακόμα δεν πρόλαβαν να φτάσουν στον σταθμό του Μονάχου και η νοσταλγία τους έσκαβε τα σωθικά σαν το σαράκι.

Συνεχίζεται…..

Φωτεινή Μπόχτη

ΥΓ: Η συγνώμη (1ο Μέρος)