Τέλος εποχής

Άρθρο Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη

Οι μάσκες έπεσαν.

Ας μας ξυπνήσει η διάσκεψη του Βερολίνου για την Λιβύη, αυτή που τουλάχιστον μας άγγιξε.

Τέσσερα τα κύρια σημεία:

1^ον Η Γερμανία τι αρμοδιότητα είχε, για την περιοχή;

2^ον Τι γύρευαν οι υπόλοιποι, Τούρκοι κλπ. ;

3^ον Οι καθ αυτό αντιμαχόμενοι απουσίαζαν. Βρισκόταν σε άλλο χώρο, απομονωμένοι, ενημερωνόμενοι και πόσο άραγε ; Αυτός είναι ο ορισμός του συγκεκαλυμμένου «ερήμην», δλδ χωρίς την παρουσία του ενδιαφερομένου.

4^ον Αποφάσισαν, την μη ανάπτυξη δυνάμεων του ΟΗΕ (κυανοκράνων), αλλά δυνάμεων και παρουσίας άλλων κρατών.

Τα δύο τελευταία (3^ον και 4^ον) είναι καταλυτικά.

Αποφάσεις Ερήμην των ενδιαφερομένων(3^ον) και εφαρμογές Ερήμην του ΟΗΕ(4^ον).

Δλδ όλος ο κόσμος ανάποδα. Ο ορισμός της πλήρους αυθαιρεσίας, παραφροσύνης και τελικά, της πλήρους ασυδοσίας και αβεβαιότητας.

Εμφανώς η δικαιοδοσία του ΟΗΕ μειώνεται, και κάποια κράτη αναλαμβάνουν ρόλους επιβολής του διεθνούς δικαίου, χωρίς εγγυήσεις και έλεγχο. Τι διαπιστώνουμε;

1^ον Σταδιακή κατάργηση του ΟΗΕ, όπως παλαιότερα της ΚτΕ (Κοινωνίας των Εθνών).

2^ον Αλλά τώρα δεν πάμε σε δημιουργία ενός άλλου διεθνούς οργανισμού, αλλά επιστρέφουμε στο μοντέλο της αποικιοκρατίας (προ του Β΄ΠΠ) ή των Ζωνών Επιρροής (αμέσως μετά τον Β΄ΠΠ). Το διεθνές δίκαιο στα χέρια Ισχυρών Κρατών.

Μα μήπως είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, που το μεγιστοποιούμε; Ας το δούμε λοιπόν.

1^ον Ο σταδιακός παραγκωνισμός του ΟΗΕ:

            α. Στον πόλεμο του Ιράκ, το 1991, η Αμερική πήγε με εντολή του ΟΗΕ. Πλήρως νομιμοποιημένη ενέργεια.

β. Στον Πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, το 1999, τελικά η Αμερική ενήργησε σαν ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ είναι πράγματι μία πολυεθνική μεν αμυντική συμμαχία, αλλά με καμία εξουσιοδότηση ή αρμοδιότητα να ενεργεί αυτοδικαίως κατά άλλου κράτους.

γ. Από εκεί και πέρα η Αμερική ενήργησε σε άλλες περιπτώσεις, όπως στη Λιβύη, Σύρια και αλλού, σαν Αμερική, μαζί με άλλα συνασπιζόμενα κράτη, όπως Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ολλανδία κά.

Η παρουσία ή η παρέμβαση του ΟΗΕ, ανύπαρκτος. Δλδ Διεθνής ασυδοσία.

2^ον Στη συμφωνία ειρηνεύσεως της σύρραξης Τουρκίας-Συρίας τις αποφάσεις πήραν η Αμερική και η Ρωσία με δύο διμερείς συναντήσεις-συμφωνίες. Πρώτα Αμερικής-Τουρκίας και μετά  Ρωσίας-Τουρκίας.

Δλδ σε εκείνη την Βαβυλωνία των αντιμαχομένων, δεν ελήφθη υπόψη η βούληση κανενός των εμπλεκομένων. Ούτε της Συρίας, ούτε των ηρωικών Κούρδων, ούτε του στρατού των Συρίων αντιφρονούντων, ούτε του εμπλεκομένου Ιράν (επίσημου συμμάχου της Συρίας, με τους πολιτοφύλακες του Σουλεϊμανί, και εκτεταμένες βάσεις και εξοπλισμό), ούτε βέβαια του ISIS. Απόφαση ερήμην όλων.

Μία λεπτομέρεια. Τον προηγούμενο Ιούνιο (2019), είχε προηγηθεί μια «μυστική» συνάντηση Ισλαήλ-Αμερικής-Ρωσίας, στην Ιερουσαλήμ. Το ότι έγινε το μάθαμε. Το τι ειπώθηκε δεν κοινοποιήθηκε. Αλλά το είδαμε, σε αυτό που έγινε. Ποια καλύτερη χρεία μαρτύρων έχουμε; Η ΗΠΑ έκαναν τον πρόλογο στην Τουρκία και η Ρωσία τον επίλογο, όπως προαναφέραμε.

Και το αποτέλεσμα:

α. Ο Άσαντ κρίθηκε σαν ο καταλληλότερος Κύριος της Συρίας και ο κερδισμένος. Επεκράτησε. Προς τι λοιπόν η τόση πολύχρονος πολεμική εναντίον του; Θα απολογηθεί κανένας; Θα αποδοθούν ευθύνες, ποιός ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο; Είναι σημαντικό ζήτημα Διεθνούς Δικαίου. Υπάρχουν, έγιναν, εγκλήματα πολέμου.

β. Η Τουρκία περιορίστηκε.

γ. Η Ρωσία ανεδείχθη στον μοναδικό Κυρίαρχο της περιοχής, πλην πετρελαίων που τα κράτησε η Αμερική.

Για πρώτη φορά συνεργασία κυριαρχίας Αμερικής-Ρωσίας.

Νέο Μοντέλο: Παγκόσμιος Συγκυριαρχία των Δύο, απέναντι σε Ιράν και Κίνα;;….

Δευτερεύουσες πτυχές του αποτελέσματος:

δ. Το Ιράν κατέληξε δακτυλοδεικτούμενο σαν ο επόμενος στόχος, της συγκυριαρχίας. Δεν θα ξεχνάμε που ελήφθη η απόφαση.

ε. Οι Κούρδοι οι αδικημένοι και με το Κουρδικό κράτος χαμένο μακρινό όνειρο.

Σημειώστε την ώρα και την στιγμή.

- Μήπως είμαστε σε μία Νέα Γιάλτα και σε ένα νέο Μοντέλο επιβολής Νέου Δικαίου, μάλλον του όποιου ισχυρού, σε αντικατάσταση του Διεθνούς Δικαίου ;

- Μήπως ο Πολιτισμός μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω ; Σε εποχές αποικιών σε χώρες Ιθαγενών, σε παγκόσμια Ζούγκλα. Σε εποχές όχι και τόσο μακρινές, με πιο γνώριμη σε εμάς την Αγγλοκρατία στην Κύπρο, με την ΕΟΚΑ.

Τα μοντέλα παρεμβάσεως του ΟΗΕ ας τα ξεχάσουμε. Ας μη στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και των Διεθνών Δικαστηρίων. Η εμπειρία της Κύπρου το 1974, είναι νωπή.

Όλα ορίζονται από διμερείς συμφωνίες και με την εποπτεία Στρατιωτικών Δυνάμεων. Ζούμε το λυκόφως των ρομαντισμών του Διεθνούς Δικαίου.

Τώρα οι κονδυλοφόροι με το δάκτυλο στην σκανδάλη έχουν τον λόγο.

Ξανά στην εποχή που οι διπλωμάτες προσέρχονταν στις συνθήκες ειρήνης, με τα σπαθιά τους.

Το Ξίφος με τη Πένα, έγινε το νέο μοντέλο.

Η Διπλωματία της Ισχύος. Όπλα και Οικονομία.

Αφήσαμε τους καουμπόηδες να καβαλήσουν τον Πολιτισμό μας.

Εμείς πρέπει να επικρατήσουμε, χωρίς να χάσουμε την ανθρωπιά μας.

Αυτό μόνο ο Έλληνας μπορεί να το διδάξει. Αυτή είναι η πρόκληση και η αποστολή μας.

Στο διάβα των αιώνων πάντα σταθήκαμε απέναντι στον κάθε βάρβαρο και επικρατήσαμε.

Σε αυτό το Νέο περιβάλλον θα επικρατήσει ο Αποφασισμένος.