Η Ευρωβουλή, ο Αλεξιπτωτιστής και οι «άπορες κορασίδες».

Άρθρο Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη *

Θα τολμήσουμε να θίξουμε ένα θέμα λεπτό.

Χρειάζεται να διαβαστεί με νηφαλιότητα και ψυχραιμία.

Δεν έχουμε πρόθεση προσβολής προσώπων, αλλά να οριοθετηθούν σωστά έννοιες και καταστάσεις. Η σύγχυση των εννοιών, των λέξεων και των νοημάτων είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας, και μάλλον δεν είναι τυχαίο…

Ας ξεκινήσουμε με ένα απλό παράδειγμα.

Στις μονάδες Καταδρομών, κάποιοι εκπαιδεύονται σαν Αλεξιπτωτιστές.

Η εκπαίδευση αυτή έχει κάποια επικινδυνότητα. Κάποια μυοσκελετική επιβάρυνση θα υπάρξει, μικροκακώσεις και μικροτραυματισμοί θα συμβούν. Το ποσοστό σοβαρού ή «σοβαρότερου» ατυχήματος είναι μικρό. Αλλά στατιστικά και νομοτελειακά σε κάποιον θα συμβεί.

Η πολιτεία νομοθέτησε ένα επίδομα και κάποια ασφαλιστικά ευεργετήματα.

Επιπλέον η Διεύθυνση Ειδικών Δυνάμεων συγκρότησε ένα ταμείο αλληλοβοηθείας, με κρατήσεις από το παρεχόμενο επίδομα.

Ακόμη η Στρατιωτική Υπηρεσία λαμβάνει μέριμνα σε σοβαρές περιπτώσεις, για την επαγγελματική αποκατάσταση των παθόντων. Ανάλογα με τα προσόντα τους, οι μόνιμοι μπορούν να μεταπέσουν σε «υπηρεσία γραφείου», ή οι στρατεύσιμοι να ενταχθούν στους στρατιωτικούς υπαλλήλους κλπ. Πλέον βέβαια από την παροχή της αναγκαίας Ιατρικής φροντίδας.

Βέβαια και αυτονόητα κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να κάνει έναν στρατιώτη… Στρατηγό Διοικητή Μεραρχίας, επειδή στραμπούληξε το πόδι του…

Ας πάμε τώρα σε έναν άλλο τομέα, στο θέμα μας.

Η Βουλή είναι ένα νομοθετικό σώμα. Και ένα σώμα Κυβερνητικού ελέγχου. Στον χώρο αυτό, όλα τα επαγγέλματα είναι χρήσιμα και απαραίτητα, σαν εμπειρογνώμονες και εκφραστές του κλάδου τους, αλλά είναι απαραίτητο να έχουν κάποια στοιχειώδη προπαίδεια, προσόντα και ικανότητες για την ειδική αυτή θέση.

Δεν είναι πολιτικά ορθό και κοινωνικά επωφελές, να επιλέγονται άτομα με μόνο κριτήριο την αναγνωρισιμότητα ή την εκμετάλλευση του λαϊκού οίκτου.

Εάν κάποιος έχασε το παιδί του ή τραυματίστηκε στην πορεία, που τον έστειλε το κόμμα, με την σημαία του κόμματος καρφωμένη σε «στειλιάρι από γκασμά»…, τότε το κόμμα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί και την  ανάλογη πρόνοια, όπως στην περίπτωση  των αλεξιπτωτιστών. Το κόμμα έχει άπειρες δυνατότητες και κομματικούς τομείς (και όχι βέβαια σε κρατικούς).

Δεν τον κάνουμε Βουλευτή ή ευρωβουλευτή, για αποκατάσταση ή και σαν αντιπαροχή της κομματικής ολιγωρίας, ή ακόμη χειρότερα από δόλια σκοπιμότητα  ψηφοθηρίας, εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο, τον οίκτο και την συμπόνια της κοινωνίας.

Τα κοινοβούλια έχουν πολύ σοβαρό θεσμικό έργο. Δεν είναι κέντρα αποκαταστάσεως πασχόντων ή σύλλογος αποκαταστάσεως απόρων κορασίδων.

*Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.

ΥΓ1. Εξ ίσου βέβαια προκλητικές είναι επίσης και οι περιπτώσεις, που προωθούνται πρόσωπα, επειδή έχουν το όνομα του πατέρα τους, χωρίς να έχουν κανένα από τα προσόντα του, ή γιατί είναι αδελφός ενός αγωνιστού, εντός ή και  εκτός εισαγωγικών, ή γιατί το όνομα του παραπέμπει σε κάποιον «επώνυμο» (το είδαμε και αυτό προσφάτως, και μάλιστα με επιτυχή εκλογή). Βεβαίως είναι απαράδεκτα τα γνωστά περιστατικά που κυρίαρχο και αποκλειστικό προσόν είναι μόνο η αναγνωρισιμότητα. Ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, ηθοποιοί προσφάτων σίριαλ, δημοσιογράφοι  κλπ κλπ.

ΥΓ2. Σαφώς και πρέπει να διακρίνουμε αντιδιασταλτικά τις περιπτώσεις εκείνες, που πρόκειται για ανθρώπους με βαθειά πολιτική σκέψη και εγνωσμένο, τεκμηριωμένο και αποδεκτό πολιτικό λόγο, ασχέτως του επαγγέλματος από το οποίο προέρχονται.