Ανάμνηση, δίκαιος έπαινος, ευγνωμοσύνη.

Χρονογράφημα του Ευάγγ. Αθανασιάδη(*)

Πριν 45 χρόνια. Μια ζωή.

Μια μελανή σελίδα στην ιστορία μας. Ένα μαχαίρι στην καρδιά, μια πληγή που χαίνει. Κύπρος.

Και σε όλα αυτά μια ηλιαχτίδα. Κάποια παλικάρια που στάθηκαν σε Θερμοπύλες. Κάποιοι που έφεραν νικηφόρα σε πέρας τις αποστολές τους, κάποιοι που κράτησαν τις θέσεις τους. Πολλοί έμειναν εκεί να διατρανώνουν την Ελληνικότητα της κάθε ρούγας. Άλλοι  άφησαν ένα κομμάτι της ζωής τους και μάλιστα από τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Γύρισαν με μια λαβωμένη νιότη με μια πληγή που χαίνει μέχρι σήμερα. Το κράτος δεν αναγνώρισε. Προτίμησε να γιορτάζει την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Στη ψυχή του λαού όμως, αυτοί είναι σύμβολα και δόξα. Άγνωστοι αλλά σύμβολα. Αφανείς αλλά δόξα.

Με κάποιους  απ΄ αυτούς γνωριστήκαμε. Αργότερα, σε ασκήσεις κοιμηθήκαμε στο ίδιο αντίσκηνο. Δεν πρόβαλλαν ποτέ τις πράξεις τους. Δεν ζήτησαν ποτέ τίποτε. Ολιγαρκείς, ατάραχοι, αυτάρκεις, ίσιοι.

Σήμερα είναι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Κινούνται και συναναστρέφονται καθημερινά μαζί μας. Μπορεί να είναι ο κύριος που προσπέρασες στην λαϊκή, αυτός  που έσπρωξες ανεβαίνοντας στο αστικό.  Ασπρομάλληδες, 65-75 ετών, κάποιοι και λίγο καμπουριαστοί. Για εμάς που τους γνωρίσαμε είναι ευθυτενείς και με λαμπερή ματιά. Είναι παλικάρια.

Το κράτος απών. Το Έθνος υποκλίνεται.

Μια ιστορία ανοιχτή.

Μια πληγή που χαίνει.

Δεν Ξεχνώ.

(*) Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.