Άρθρο Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη
Στο προηγούμενο άρθρο διατυπώθηκαν κάποιες σκέψεις για την κύρια επιδίωξη του Πούτιν.
Το ΜΟΝΟ που τον ενδιέφερε ήταν ο εγκλωβισμός των ανθρωπίνων κυβερνητικών στόχων του. Να μην φύγουν. Και μάλλον θεωρεί ότι το πέτυχε.
Για να δούμε πως ενήργησε για να το πετύχει.
Το Χάρκοβο, μεγάλη πόλη στην ανατολική Ουκρανία, όπου υπήρχε ανεπτυγμένος πολύς στρατός, το χτύπησε για να μην πάνε εκεί Κυβερνητικά στελέχη, σαν εναλλακτική λύση.
Την πρώτη μέρα χτύπησαν και το Λβιβ, που βρίσκεται τελείως δυτικά (όπου πρεσβείες Δυτικών κρατών έχουν καταφύγει, εγκαταλείποντας το Κίεβο), αποκλείοντάς τους έτσι και αυτή την επιλογή. Τους θέλει εγκλωβισμένους στο Κίεβο.
Στον Νότιο Θαλάσσιο τομέα ενεργεί για να τον ελέγχει και να αποκλείσει τυχόν διαφυγή προς τον Εύξεινο Πόντο σε πλοία των Δυτικών χωρών, ίσως και με την πιθανή δυνατότητα αφανούς συνδρομής Δυτικών τμημάτων ειδικού ή μυστικού πολέμου.
Στις αυτόνομες περιοχές, δεν έκανε καμία ενέργεια. Έτσι περιόρισε τα θύματα αμάχων σε αυτές. Τις χρησιμοποίησε στρατηγικά ώστε να δεσμεύσει πέριξ αυτών το μείζον των Ουκρανικών δυνάμεων, απογυμνώνοντας στρατιωτικά το Κίεβο.
Οι ομογενείς μας, περί την Μαριούπολη, Οδησσό και αλλαχού, σαν πληθυσμός μη ελεγχόμενος και επηρεαζόμενος από άλλα κέντρα και ευρισκόμενος κοντά σε θάλασσα δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη στην Ρωσία. Η Κυβέρνηση έπρεπε να δείξει αυστηρότατη ουδετερότητα και για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους. Η Ελληνική τοποθέτηση υπέρ της Ουκρανίας σε τίποτα δεν ωφελεί.
Έχει λύσεις η Ουκρανία?
Η τυπική αριθμητική λύση δεν αφήνει καμία ελπίδα στην Ουκρανία.
Ανταρτοπόλεμος. Το έδαφος γενικά δεν ευνοεί ιδιαίτερα, αυτό όμως είναι δευτερεύον. Οι ανατολικές χώρες είχαν παράδοση «παλλαϊκής άμυνας».
Το σημαντικό είναι να υπάρχει ικανός Ηγέτης να ηγηθεί και κίνητρο. Γενικά η Ουκρανία θεωρείται ένα διεφθαρμένο κράτος, μπορεί όμως αυτό να είναι και το κίνητρο, στην θεωρεία του ανταρτοπολέμου είναι αποδεκτό, αρκεί να αντέχει στον χρόνο.
Η μακροχρόνια παράταση του πολέμου, μπορεί να κάνει τον πόλεμο ασύμφορο στην Ρωσία.
Το αποτέλεσμα φυσικά θα είναι αμφίβολο, το κόστος τεράστιο, τόσο για την Ουκρανία, όσο και για την Ευρώπη και για εμάς.
Από τον δυτικό κόσμο, σχετικά αλώβητη ίσως βγει μόνο η Αμερική.
Πάντως αν οι εχθροπραξίες υπερβούν τις 12 ημέρες τα πράγματα εκτιμώμενα με τυπικό τρόπο, αξιολογούνται αλλιώς και παίρνουν άλλη τροπή.
Ο Ουκρανός Πρόεδρος Ζελένσκι δυστυχώς ξέρει την μοίρα του. Μόνος του δήλωσε ότι αποτελεί τον αριθμόν «1» στόχο των Ρώσων.
Το δίλημμα τεράστιο. Το αποτέλεσμα το ξέρει. Ξέρει που θα καταλήξει αυτό. Ποιο είναι το καθήκον του? Να φύγει? Να θυσιαστεί? Ή να πάρει στον λαιμό του τον Λαό του και να καταστρέψει την χώρα του?? Διλήμματα αναπάντητα.
Θέλω να πιστεύω, ότι την σθεναρή αντίσταση που επαγγέλλεται, την κάνει από καθαρά ιδεαλιστικά και πατριωτικά κίνητρα.
Δεν θέλω να πιστέψω, ότι μπορεί να το κάνει για ιδιοτελείς σκοπούς για να δώσει μια μικρή παράταση στην ζωής του ή για να εκπληρώσει επιθυμίες και εντολές των ξένων…???
Αν μπορούμε να εκτιμήσουμε σωστά τις δυνατότητες της Ρωσίας (δορυφόρους, πράκτορες, ειδικές δυνάμεις, ρωσόφωνους, διάφορους τυχοδιώκτες) έχει μόνο μία προσωπική λύση. Να πάει να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή, να σκοτωθεί μαχόμενος και να περάσει στην Ιστορία σαν ήρωας και πρότυπο για το μέλλον. Δεν νομίζω ότι έχει άλλη έντιμη επιλογή.
Άραγε στο ρόλο του σεναρίου σαν ηθοποιός, που υποδυόταν τον πρωθυπουργό, είχε και την περίπτωση του πολέμου και του κινδύνου της θυσίας…??
«Η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο καλπάζουσα φαντασία».
«Τελικά η ζωή είναι ο πιο τρελός σκηνοθέτης»
Ο Θεός ας καλοφωτίζει και να σκέπει όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου