Μανικιούρ-πεντικιούρ.

Χρονογράφημα του Ευάγγ. Αθανασιάδη*

Είναι μερικές φορές που δεν αντέχεις να αντισταθείς στον πειρασμό όσο δύσκολα και εάν είναι τα πράγματα. Ίσως να είναι και η εξοικείωση με τον κίνδυνο, σαν μια επαγγελματική διαστροφή.

Είδα την φωτογραφία. Προφανώς πρόκειται για στημένη φάση προς εντυπωσιασμό.

Και θυμήθηκα διάφορα, που πυροδότησαν την σκέψη. Οι στιγμές είναι δύσκολες αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ και να μην υπομειδιάσω…

Φαντάσου να γίνεται πόλεμος. Μια διάταξη μάχης. Τα τμήματα α’ γραμμής. Πίσω οι εφεδρείες. Εκεί κοντά ο Σταθμός Διοικήσεως του Τάγματος. Λίγο πίσω ο Σταθμός Διαλογής-το Ιατρείο της Μονάδος …και λίγο δεξιά το κομμωτήριο της Μονάδος και το υποτμήμα του, «Μανικιούρ-Πεντικιούρ».

Και μετά μια τυχαία φωτογραφία στον οριμαγδό της μάχης. Τι πιο φυσικό..!!

Και:

-Κατέκλισαν το ΦΒ αιτήσεις γυναικών να πάν στο μέτωπο για την κομμώτρια με το πετυχημένο κτένισμα και μακιγιάζ.

-Αλλά και σωρεία αιτημάτων ανδρών να υπαχθούν αποκλειστικά στην διμοιρία της…

Και θυμήθηκα:

Στην ΣΣΕ κάναμε και μάθημα «Ιππολογίας». Πως χειριζόμαστε ίππους και μουλάρια. Ο λόγος ήταν σχετικά προφανής, αλλά ίσως και γενικότερος...

Έγραφε ο κανονισμός: για να μην δυστροπούν τα μουλάρια όταν κινούνται σε μία σειρά, να μπαίνει μπροστά, πρώτο, ένα θηλυκό άλογο. Τότε τα μουλάρια ακολουθούν ήρεμα και σε τάξη. Υπάρχει και μια κάπως σχετική παροιμία…

Αλλά και τι θυμήθηκα τώρα (πραγματικό περιστατικό):

Μια μέρα ο Λόχος τακτοποιούσε τις αποθήκες. Βγάζαμε τα πράγματα σε μια πλατεία τα συντηρούσαμε, καθαρίζαμε και τα ξαναποθηκεύαμε.

Έκανε ζέστη είχαμε βγάλει τα χιτώνια. Και ξαφνικά, προς το τέλος της εργασίας, κατρακυλάει μία μπάλα και αρχίζει ένα ποδόσφαιρο, μα τι ποδόσφαιρο… Τελικά το άρβυλο έχει απαράμιλλα ποδοσφαιρικά τεχνικά χαρακτηριστικά…

Αλλά όλα τα καλά τελειώνουν κάποτε. Σε μια αριστοτεχνική ντρίπλα και σε μια  εντυπωσιακή αμυντική προσπάθεια το μόνιμο στέλεχος στραμπουλάει το πόδι του.

Πέφτει κάτω, πνιχτές κραυγές πόνου, σφαδάζει.

Επεμβαίνουν οι πάντοτε αυτόκλιτοι πρακτικοί αθλίατροι… και ο Λοχαγός…

«Το κουνάς; Καλό είναι αυτό!!»… «Να βγάλουμε το άρβυλο, να δέσουμε το πόδι».

Η ιατρική παρέμβαση των ασχέτων και η συνεργασία του ασθενούς βαδίζουν καλώς…, έως ότου ακούγεται η προφανής εντολή: «βγάλτε του την κάλτσα να δούμε»…

Το τοπίο αλλάζει. Φωνές κραυγές κυλίσματα του παθόντος… όλοι παρακολουθούν εκστατικοί… «Βαρύ κάταγμα θα είναι αυτό» μονολογούν όλοι. «Όχι την κάλτσα λοχαγέ» αγκομαχά επιτακτικά και απόλυτα ο παθών.

Στην υπόσχεση και στον συμβιβασμό ότι δεν θα αφαιρεθεί η κάλτσα οι αντιδράσεις ομαλοποιούνται, η τάξη αποκαθίσταται, αλλά η απορία μένει..!!

Αργότερα στο γραφείου του λοχαγού το μυστήριο λύνεται. Καθ’ ομολογία του παθόντος.

«Χθες βγήκε η σύζυγός για ψώνια στο σούπερ Μάρκετ. Εγώ έβλεπα ποδόσφαιρο. Μου άφησε να φυλάγω την 8χρονη κορούλα μας. Όλα κυλούσαν ομαλά. Σε κάποια στιγμή πήρε τις όζες για τα νύχια. Δεν βαριέσαι! Ο αγώνας ήταν σε κρίσιμη φάση. Κάποιες τυπικές νουθεσίες… και καλά πηγαίναμε. Έβαψε τα νύχια των χεριών της ένα έντονο κόκκινο χρώμα.

Αλλά τα χέρια έχουν μόνο 10 δάκτυλα. Τέλειωσαν. Συμβιβάστηκα να βάψει και των ποδιών της. Που θα πάει θα γύριζε η μάνα της. Αλλά και αυτή η εργασία τελείωσε. Γιατί να έχουμε μόνο 20 δάκτυλα και μάλιστα κοντά στο τέλος του ποδοσφαιρικού αγώνα. Και τότε έρχεται η έμπνευση της καταστροφής… εντοπίζει τα δάκτυλα των ποδιών μου να προεξέχουν από τις παντόφλες… και είμαστε στα πέναλτι.

Νουθεσίες, παρακάλια, πέναλτι.., προτροπές, ανένδοτη…, απόκρουση πέναλτι, δεν χάνονται τέτοιες φάσεις… Και η σύζυγος δεν λέει να έρθει. Προσηλώθηκα στις φάσεις…

Μου έβαψε τα νύχια κόκκινα…

Στέλεχος Καταδρομών με βαμμένα νύχια και πεντικιούρ…!!! Η κοπελίτσα στην φώτο σας μάρανε…;;

Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.