Πόλεμος. Άλλαξε η λογική.

 

Τις τελευταίες δεκαετίας, η διπλωματικο-στρατιωτική έννοια του πολέμου με αθόρυβη "διολίσθηση" άλλαξε.

Κύριος παράγοντας της νέας διαμόρφωσης των παραμέτρων είναι η Αμερική.

Όποιος μείνει στις παραδοσιακές πρακτικές, δεν μπορεί ανταποκριθεί στις προκλήσεις.

Όποιος δεν προσαρμοσθεί, πεθαίνει... (σύμφωνα και με την προχθεσινή ρήση του Πέτσα).

Δεν είμαι ειδικός. Θα εκφράσω κάποιες απόψεις. Ίσως φανούν χρήσιμες για βαθύτερες σκέψεις στους ειδικούς και ενημερωτικές στους υπόλοιπους.

Φυσικά έχουν και άμεση συσχέτιση και με εμάς σε σχέση με τους γείτονες μας.

Νέες θεωρήσεις.

1. Παλαιότερα ο ΟΗΕ έστελνε ειρηνευτικές αποστολές σε Κράτη που κινδύνευαν. Απόλυτα σύννομος ενέργεια.

Το δικαίωμα αυτό της αποστολής "ειρηνευτικών"(??) αποστολών άρχισε να διαχέεται ατύπως και σε κράτη ή συνασπισμό κρατών με διάφορες δικαιολογίες.

2. Αυτό έφτασε στο σημείο η είσοδος στρατευμάτων σε άλλη χώρα, αρχικώς χωρίς χρήση πυρών, για λόγους "ασφαλείας" και "προλήψεως απειλής", να θεωρείται διπλωματικά αποδεκτή ενέργεια.

Έτσι είναι και η "Ειδική στρατιωτική επιχείρηση" της Ρωσίας.

Η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε αυτό με τρεις "ειρηνευτικές επιχειρήσεις" στην Συρία και στο Ιράκ, οι οποίες όμως δεν άργησαν να καταλήξουν ένοπλες συγκρούσεις.

Η μόνη προϋπόθεση είναι ένα "Νομικό Αφήγημα".

3. Ακολούθησε και η στρατιωτική, πολεμική επέμβαση κρατών ή συνεργασία κρατών με την δικαιολογία της διασφαλίσεως της διεθνούς τάξεως και ειρήνης.

Αυτό παλαιά γινόταν μόνο με απόφαση και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

Η όλη κατάσταση διολίσθησε στο να είναι αποδεκτή η επέμβαση του ΝΑΤΟ, μετά της Αμερικής με συμπαράσταση προθύμων και στο τέλος και μόνης της Αμερικής, αλλά και μεμονωμένων άλλων κρατών.

Τα παραδείγματα πολλά. Ιράκ, Λιβύη παλιά και τώρα, Γιουγκοσλαβία, Συρία κλπ.

4. Το "Προληπτικό Κτύπημα". "Στοιχειοθετώντας" ένα "Αφήγημα" αμέσου και επικειμένου κινδύνου, παίρνεις αυτοδικαίως το δικαίωμα προσβολής, ατόμου, ομάδος ή κράτους.

Η έννοια του "Προληπτικού Κτυπήματος" θα "παίξει" πολύ πιθανά στην δική μας περίπτωση. Και πρέπει να εξετάζεται σαν ενέργεια του αντιπάλου, αλλά και μετά από υπερβάλλουσα σύνεση και σαν επιθετικό σενάριο.

Τι Διεθνές δίκαιο στέκεται με επιφύλαξη, αν αυτό είναι πράγματι νόμιμο.

5. Πόλεμος με αντιπροσώπους. Για εμάς μέθοδος άγνωστος. Για τους Άγγλους μόνιμος τρόπος ενεργείας, για την Τουρκία τρόπος μοναδικός από πανάρχαιους χρόνους (φυσικά με τα μεγέθη του ελάχιστου ιστορικού βάθους αυτού του συνονθυλεύματος), των Αμερικανών κλπ.

Αυτό σαν μέθοδο πρέπει να το επεξεργαστούμε, με περισσή πάντοτε σύνεση. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο Τούρκος είναι κοινός εχθρός μας με κάποιους.

6. Σε προέκταση του πολέμου δι΄ αντιπροσώπων, είναι τα "Μη Επανδρωμένα Μέσα".

Μειώνουν τις απώλειες σε προσωπικό, αλλά και δημιουργούν και ένα απρόσωπο κτύπημα, όπως έγινε με τις εκτελέσεις Αρχηγών τρομοκρατών από τους Αμερικανούς. Φαντάζει κάτι σαν τιμωρία από τον ουρανό. Σαν φόνος χωρίς φονιά.

7. Ασυμβατικές (κατ΄άλλους "υβριδικές") απειλές, στις οποίες εμπεριέχονται και οι ασύμμετρες.

Πρέπει να γίνει μια καλή ανάλυση των όρων. Υπάρχουν ενέργειες που:

- Μπορεί να συνυπάρξουν με πολεμικές ενέργειες.

- Άλλες που πρέπει να επέμβει προσωπικό κρατικών μηχανισμών Τάξεως, Αστυνομία, Λιμενικό, Στρατός, Πυροσβεστική.

- Κρατικοί Μηχανισμοί σχετικοί με την Ψηφιακή Διακυβέρνηση, Κατασκοπία, Προπαγάνδα.

- Μηχανισμοί υποδομών κοινής ωφέλειας.

- Τα ΜΜΕ για περιορισμό της Εχθρικής προπαγάνδας και προώθησης δικών μας θέσεων.

- Όλοι μας με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Πρέπει να αναλυθούν όλα και να σταματήσει ο γενικόλογος αχταρμάς "υβριδικός" και σταματάμε εκεί, χωρίς να οδηγούμαστε σε καμία ενέργεια, γιατί ούτε καταλαβαίνουμε τι λέμε, ούτε ξέρουμε τι να κάνουμε.

8. Ο όρος "Ηγέτης τρομοκράτης". Μετά τους Δίδυμους Πύργους, η έννοια της τρομοκρατίας έχει αναχθεί σαν κύρια απειλή.

Η διεθνής πραγματικότητα δείχνει ανοχή στην προληπτική τιμωρία (δολοφονία) Ηγετών τρομοκρατών.

Αν και οι ενέργειες κατά Αρχηγών Κρατών δεν είναι μέσα στα στρατιωτικά παραδεκτά, τίποτα δεν είναι θέσφατο. Στα Ρωσοουκρανικά μάλλον έχουν γίνει προσπάθειες (μήπως μόνο σαν απειλή?).

Νομίζω ότι στα καθ΄ημάς ο όρος "διεθνής τρομοκράτης" πρέπει να αποδίδεται στον Ερντογάν, αν όχι από επίσημα χείλη, σίγουρα από ανεπίσημα, και μάλιστα αδιάλειπτα, συχνά και συνεχώς.

Και μόνο η ιδέα δημιουργεί αναστολές.

9. Τέλος η έννοια "κράτος ταραξίας". Υπάρχουν κράτη που με παρόμοια αιτιολογία τα έχουν περιθωριοποιήσει, απομονώσει, παρακωλύουν τις δραστηριότητές τους, τους κάνουν την ζωή δύσκολη. Ιράν, Β. Κορέα κλπ.

Στην Τουρκία πρέπει να της κολλήσουμε αυτή την ιδιότητα. "Διεθνής ταραξίας", "παράγοντας διεθνούς αστάθειας", "παράγοντας προβλημάτων στην περιοχή", "Απειλή της διεθνούς ειρήνης".

10. Και αλήθεια για την ενεργειακή, επισιτιστική, οικονομική (πρωτογενή και βιομηχανική) αυτάρκεια της χώρας, τι κάναμε??? (εκτός από την παραγωγή σερβιτόρων).

Εκεί και αν είναι ο Πόλεμος.

11. Μήπως να βάλλουμε και την ψυχική προετοιμασία, επιμέλεια και συνοχή των μελών της κοινωνίας μας. Θα ακολουθήσουν δύσκολα.

Αυτά σαν αρχικός προβληματισμός.

Ώστε να ξεκαθαρίσουμε, ότι στην όποια ενέργεια των Τούρκων, η απάντηση δεν είναι πάντα "πόλεμος".

Να βρούμε τα αντίμετρα, αμυντικά και επιθετικά.

Πιστεύω ότι οι ειδικοί μπορούν να δώσουν περισσότερες θεάσεις στο θέμα.