Ποίημα Ιωάννου Μαλτέζου
Σκιές, Ἥλιος καί κτίρ-ι-α, καί δρόμοι καί εἰκόνες
καί μιά γενιά ὁλόκληρη, στοῦ χρόνου σκαλωμένοι,
τ’ ἀπότομο σταμάτημα, ἀνάμεσα στίς ζῶνες,
τ’ ἀπόκοσμου λυκόφωτος, σάν μιά πατρίδα ξένη,
ὅσο καί ὁλοζώντανη, στήν μνήμη μας τοῦ χτές μας...
καί στ’ ἀδειανά τά σπίτια της, στούς ἄδειους της τούς δρόμους,
πού κράτησαν τούς ψίθυρους, τά γέλια τίς φωνές μας,
-μιά Ἱστορία ἀνάλγητη, πάνω σ’ ἀθώους ὥμους-
στέκουν ἀκόμα κόσμημα, τῆς Κύπρου τά Βαρώσια,
σάν μίας Ἰφιγένειας, ξεδιάντροπης θυσίας,
σέ πλάνα καί σέ σχέδια, ἀπάνθρωπα κι ἀνόσια,
βαρβάρων πάντα σύγχρονων κι Ἀμερικῆς κι Ἀσίας….
Κι ἡ ραγισμένη ἄσφαλτος καί ἡ χορταριαριασμένη,
π’ ἀκόμα ἀντιστέκεται, -κουράστηκε…. γερνάει-
καί πίσω τούς ἀνθρώπους της, πού φύγανε προσμένει,
σάν χρόνος πού σταμάτησε καί δέν μᾶς προσπερνάει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου