Ποίημα του Ιωάννη Μαλτέζου
08.18΄50΄΄19/5/2021
Σκιές βαρειές στά χνάρια μας, στόν Εὔξεινο τόν Πόντο,
σάν κολασμένοι δαίμονες, τό χρῶμα του ρουφῆξαν,
πάει τό μπλέ τό μόλεψαν, -στό φῶς δέν κάνουν σκόντο-
Μαύρη τόν κάναν θάλασσα, στό αἷμα του τόν πνίξαν…
Σκούζει ἡ γῆς κι ἀνοίγουνε, τά μνήματα οὐρλιάζουν,
παιδιά γυναῖκες γέροντες, ἀθῶοι μας χιλιάδες,
ποτάμια αἷμα κράζουνε, τήν γῆ τους ἀγκαλιάζουν
καί δείχνουν τούς φονιάδες τους, Τουρκιᾶς τούς κατσαπλιάδες…
Καί μοναχέσα ἡ Δέσποινα, ἡ κυρά Παναΐα μ’,
σή Σουμελᾶς τό ἔρημον, ἀπέμν’ τό Μοναστήρ’ μας,
καί ματωμένσα δίπλα της, ἀπόμνεν κι ἡ καρδία μ’,
Ἑλλάδας μιᾶς πού ξέπεσε, σάν σύμβολο μιᾶς φίρμας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου