Ξελόγιασμα

Ποίημα Ιωαν Μαλτέζου

18.20΄11΄΄17/2/2021

Μιά φοινικιά ξελόγιασε, τόν Ἄρχοντα Χειμῶνα

κι ἐκεῖνος τήν γυρόφερνε, ἐκεῖ στήν γειτονιά της

κι ἤτανε μιά τό χάδι του, μιά τῆς βροχῆς σταγόνα

καί μιά ‘ταν ἕνα ἄγγιγμα, ἀνέμου στήν γωνιά της…

 

Κι ἐκείνη ὅπως τὄνοιωθε, μιά τοῦ χαμογελοῦσε

καί μιά τά φύλλα θρόιζε, πού γέρναν μεστωμένα

καί μιά ἴδια μ’ Ἀρχόντισσα, ἁπλά ἀδιαφοροῦσε,

στά σκέρτσα πού τῆς ἔκανε, μέ φρύδια ὑψωμένα…

 

Καί κεῖνος ὀ κακόμοιρος, τριγύρω της γυρνοῦσε

καί νά τῆς κάνει ἔψαχνε, τά γοῦστα τά δικά της

καί ὅταν πιά τήν τύλιξε, μ’ Ἀγάπη τήν ρωτοῦσε,

τ’ ἦταν αὐτό πού πιότερο, ποθοῦσε ἡ καρδιά της

 

Κι ἐκείνη τ’ ἀποκρίθηκε, λίγο νά δῶ χιονάκι

κι εὐθύς ἐκεῖνος ἔγινε, ‘να σύννεφο ἀπό χιόνι

καί ὅπως τήν ἀγκάλιασε, σά νἆταν κοριτσάκι,

ἄρχισε ἡ καρδούλα της, ‘πό ἔρωτα νά λειώνει….

 

Καί μεῖναν καί ξενύχτησαν, μαζί ἀγκαλιασμένοι

καί λέγαν ἐρωτόλογα, ὡσότου ξημερώσει

κι ἐκείνη ὑποσχέθηκε, πάντα νά τόν προσμένει,

σέ κάθε νέο ἀντάμωμα, μέ χιόνι νά τήν ζώσει.