«Δημοκρατική Δικτατορία»

Άρθρο Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη*

Ας δούμε σήμερα την πραγματικότητα γύρω μας και λίγο την ιστορία, γιατί καθημερινά αποδεικνύεται με προκλητικό τρόπο ότι «η Ιστορία επαναλαμβάνεται».

Ολίγον Ιστορία: Ο Χίτλερ εκλέχθηκε δημοκρατικά, αλλά κατέληξε στον ορισμό της απολυταρχίας. Δεν θα αναφερθούμε καθόλου στην λαϊκή επανάσταση του Ιστορικού Υλισμού, στην επικράτηση των κατ΄ όνομα Λαϊκών Δημοκρατιών και τον τρόπο διακυβερνήσεώς τους όπως και στις εμπειρίες των Λαών τους.

Τώρα ας πάμε στο σήμερα:

Ελλάδα: Κάνει δημοψήφισμα. Βγήκε ΟΧΙ και η Κυβέρνηση εφάρμοσε ΝΑΙ.

Αγγλία: Γίνεται δημοψήφισμα για το Brexit. Ποια άλλη ωμότερη απεικόνιση της βούλησης-απόφασης του Λαού και η Βουλή συζητάει τι θα κάνει.

Ξανά στην Ελλάδα: Γίνονται ογκωδέστατα συλλαλητήρια. Στη Θεσσαλονίκη από 80.000 έως 500.000 και στην Αθήνα από 200.000 έως 1.000.000. Η Κυβέρνηση συνεχίζει τον μοναχικό της μονόδρομο, της Εθνικής καταισχύνης.

Τώρα στα Σκόπια: Δημοψήφισμα για τη συνθήκη των Πρεσπών. Η συμμετοχή είχε οριστεί από τον Ζάεφ σαν πρόκριμα και προϋπόθεση. Κατά κοινή ομολογία το 70% του κόσμου απείχε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας και διαφωνίας.

Ελλάδα: Όλες οι δημοσκοπήσεις ανεξαιρέτως, για τη συνθήκη των Πρεσπών, βγάζουν 65-75% την αντίθεση του Λαού. Η Κυβέρνηση κωφεύει.

Καταλονία: Η πλειονότητα των κατοίκων της περιοχής ζητάει, διεκδικεί και απαιτεί την ανεξαρτητοποίηση της και μάλιστα με δυναμικό τρόπο και η κυβέρνηση καταπνίγει το αίτημα και διώκει πολιτικά τους επικεφαλείς.

Γαλλία: Μια από τις μεγαλύτερες και ογκωδέστερες διαδηλώσεις και αντιδράσεις και ο Μακρόν άφωνος. Αρκέστηκε και ακολούθησε «τη συνταγή των 100 ευρώ». Ας το σημειώσουμε σαν μεθοδολογία.

«Η συνταγή των 100 ευρώ».

Στην εποχή της φτωχοποίησης και των ανύπαρκτων ευκαιριών, ένα τέτοιο ποσό μπορεί να εκμαυλίσει συνειδήσεις, να εξαγοράσει όνειρα και ελπίδες, το μέλλον, ίσως και την τιμή των ανθρώπων.

Ο μισθός των Γάλλων είναι 1000-2000 ευρώ. Τα 100 ευρώ είναι το 5-10% του μισθού. Στους μισθούς τις Ελλάδος των 400-800 ευρώ, αναλογικά είναι 40 ευρώ. Τόση αποτιμάται η αξιοπρέπειά μας, το ήθος, οι αξίες, τα πιστεύω μας;

Συμπερασματικά.

Σε περίπτωση αποδεδειγμένης δυσαρμονίας της Κυβερνητικής γραμμής και της βεβαίας εκπεφρασμένης βούλησης του λαού, η σημερινή μας δημοκρατία είναι ανήμπορη να λειτουργήσει και να εκφραστεί.

Ο λαός από την στιγμή που θα ψηφίσει, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να απαλλαγεί από το Κυβερνήτη του. Τελικά ο Λαός μπορεί να επιλέξει «Ποίος» θα τον κυβερνήσει, όχι όμως «Πως» θα τον κυβερνήσει…

Η δικλείδα του ανωτάτου άρχοντα στις περισσότερες περιπτώσεις διεθνώς έχει καταργηθεί, όπως και στη χώρα μας.

Η περίπτωση της πρότασης μομφής, για καθαρώς αριθμητικούς λόγους της αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης, είναι καταδικασμένη και δεν μπορεί να διαφοροποιήσει τη κατάσταση.

Τα δημοψηφίσματα μπορούν να αποφεύγονται έως και καταστρατηγούνται υποκείμενα στη διακριτική ευχέρεια της Κυβερνήσεως και της Βουλής.

Οι διαδηλώσεις του κόσμου, έσχατος τρόπος να εκφραστεί η δυσαρμονία Εξουσίας και Λαϊκής Βουλήσεως, δεν είναι θεσμοθετημένες, αγνοούνται από τους κυβερνόντες και καταστέλλονται από τις δυνάμεις ασφαλείας.

Πλέον τι μένει στο Δημοκρατικό λαό; Η λύση του κινήματος, της επανάστασης και της ενόπλου καταλήψεως της εξουσίας;

Η στρέβλωση της Δημοκρατίας και η φίμωση του Κυρίαρχου Λαού τον οδηγεί σε αντιδημοκρατικές σκέψεις και εκτροπές;

Η Βασική σκέψη της Δημοκρατίας είναι:

Έστω και με αντάλλαγμα να χάσουνε μία ενδεχόμενη ευκαιρία να διοικηθούμε από μια άριστη πολιτική ιδιοφυία (που θα μπορούσε να υπάρξει σε μια μοναρχία ή ολιγαρχία), καταφεύγουμε και επιλέγουμε ενσυνείδητα την Δημοκρατία της συμμετοχής των πολλών, για να προλάβουμε και αποφύγουμε προκαταβολικά, την αντίθετη περίπτωση του «τρελού» και του «παράφρονα».

Πάλι στο σήμερα:

Και όμως στην εποχή μας καταλήξαμε να μην μπορούμε να αποφύγουμε τον «τρελό», τον «αυθάδη», τον «υβριστή» και τον «αυθαίρετο».

Δεν θα αναφερθούμε στα καθ΄ ημάς. Τα πολύ κοντινά συχνά δεν είναι ευδιάκριτα: «Ιδιοπαθής προσωπικός συναισθηματικός μυωπισμός». Ας δούμε τα τεκταινόμενα (σωστά ή λάθος δεν το εξετάζουμε) στην Αμερική με τον Τράμπ. Ο καθένας ας κάνει την προσέγγισή του και ας βγάλει συμπεράσματα.

Μήπως η δημοκρατία μας τείνει να εκφυλιστεί ή ήδη εκφυλίστηκε, σε μια «δικτατορική δημοκρατία» ή «δημοκρατία της δικτατορίας»; Μήπως έχουμε φτάσει και το ζούμε;

Οι Πολιτειολόγοι και οι Συνταγματολόγοι αλλά τελικά και ο Λαός, έχουν τον λόγο.

Αλλά μήπως και αυτή η λέξη της Δημοκρατίας είναι μια καταταλαιπωρημένη έννοια που την βιάζουμε και την εκδίδουμε χυδαία και άκριτα;

Μας θυμίζουν τίποτα οι αμέτρητες «Λαϊκές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες» του περασμένου αιώνα; Οι Δημοκρατίες του Μπολσεβικισμού, δίπλα στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης;

Έχουν γνώση οι φύλακες; Και άραγε Φύλακες υπάρχουν; Ποιος θα διαφυλάξει τη Δημοκρατία από τη «δημοκρατία»;

Μήπως η εκτροπή της Δημοκρατίας οδηγεί τον Κυρίαρχο Λαό σε αντιδημοκρατικές και επικίνδυνες ατραπούς;

Μήπως βιάζοντας την Δημοκρατία, επωάζουμε Εμείς, το δικό μας αυγό του φιδιού; Και εμμένουμε αλληθωρίζοντας ενσυνείδητα και επικίνδυνα να ψάχνουμε αλλού;

Και ο Λαός ανυπεράσπιστος και κινδυνεύων  από το ιδανικό πολίτευμα της Δημοκρατίας Του;

*Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.