Η Αρθρίτιδα των Πρεσπών

Χρονογράφημα του Ευάγγ. Αθανασιάδη**

Η ανάγκη περιγραφής ασθενειών και βιολογικών λειτουργιών θα μας αναγκάσουν να ανεχθούμε όρους και εκφράσεις που σε άλλες περιπτώσεις θα αποφεύγαμε.

Οι αρχαίοι ρήτορες έλεγαν ότι τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται με αστείο τρόπο.

Λοιπόν…

Στον κεντρικό δρόμο της πόλης βαδίζει ένας αξιοπρεπής ηλικιωμένος θα λέγαμε άνδρας.

Ο βηματισμός του δύσκολος, ίσως επίπονος και οπωσδήποτε περίεργος.

Έδειχνε να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια και έντονη καταβολή μυϊκής δύναμης, ιδιαίτερα στην οσφυϊκή περιοχή, τους γλουτούς και τους μηρούς. Τα πέλματα του προς τα έξω, βήματα μικρά, έως και σερνόμενα θα λέγαμε. Μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του κειμένου, ίσως θα ήταν χρήσιμη μία εξομοίωση της κινήσεως από τον καθένα σας προς αφομοίωση των αναφερομένων, αλλά και ωφέλιμη για λίγο ξεμούδιασμα.

Πίσω του βαδίζουν δύο νέοι ειδικευόμενοι Ιατροί Ορθοπεδικοί, που κατά σύμπτωση την επομένη θα έδιναν εξετάσεις για να πάρουν την ειδικότητα.

Βλέποντας τα συμπτώματα της δυσκινητικότητας του δύστυχου αξιοπρεπούς συνανθρώπου μας, ξέσπασε μέγα επιστημονικό θέμα, διαφορικής διαγνώσεως…

Ο ένας ειδικευόμενος απεφάνθη: «Οξεία χρονία αγκυλοποιητική οστεοαρθρίτιδα της οσφυϊκής μοίρας»

Ο έτερος αντέτεινε: «Οξεία χρονία οσφυαλγία άμφω σε έξαρση, φλεγμένουσα στους Ο3-Ο4 (οσφυϊκούς σπονδύλους).

Η συμπτωματολογία αναλυόταν περεταίρω, η διαγνωστική επιχειρηματολογία εντεινόταν και βελτιωνόταν συμπληρουμένη, κοινός επιστημονικός τόπος δεν υπήρχε.

Διαγνωστικό χάος… Αύριο εξετάσεις ειδικότητος… Ο επιστημονικός εγωισμός πληττόταν, η αυθεντία κατέρρεε, η βεβαιότητα λαβωνόταν.  Και αύριο εξετάσεις…

Η επαγγελματική αναζήτηση της αληθείας…, η περιέργεια…, και η ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης…, υπερίσχυσαν της κοινωνικής συστολής και αβροφροσύνης…

Κοιτιούνται…, αποφασίζουν… και απευθύνονται στον άτυχο ασθενή:

-- Συγνώμη για την αδιακρισία…, αλλά…, ειδικευόμενοι…, εξετάσεις…, επιστήμη…, διάγνωση…!!! Εγώ υποστηρίζω «α» και ο συνάδελφος «β»… καταλαβαίνεται…

Ο ατυχής ασθενής γυρίζει, το πρόσωπο του δεν έχει την γνωστή έκφραση παρατεταμένου  πόνου, κακουχίας, δυστυχίας κλπ… αλλά απογοήτευσης, ντροπής, ατυχίας, κοινωνικής κατακραυγής. Και η απάντηση χειρότερη. Γρίφος. Χρησμός Πυθίας…

-- Δυστυχώς κύριοι, απατηθήκαμε και οι τρείς…

Τώρα τα πρόσωπα των Ιατρών αλλοιώνονται: «Και οι τρείς»;… Αλληλοκοιτιόνται, απορούν.

 Όλα τα ερωτηματικά μόρια και επιρρήματα ανακυκλώνονται στους εγκεφάλους τους:

τίς, τί, πού, πώς, πότε, πόσο, διατί, τηνικάδε, μάλα, όθεν, τηνικαύτα, ώδε, ώσπερ, πόθεν, ποσούτον, ενθάδε, εκείσε,  οπηνίκα;;;

Ανασκόπηση  όλης της παθολογοανατομίας… Τρίτη εκδοχή…, άλλη διάγνωση… Οι εξετάσεις…!!!

Και αναφωνούν μαζί:

-- «Και οι τρείς»…; Για να πάρουν την αποστομωτική, επιστημονικότατη διαγνωστική απάντηση του γρίφου.

-- Μάλιστα… και οι τρείς… Γιατί και εγώ νόμιζα ότι θα κλ@σω αλλά χέστηκ@….

Αυτό ακριβώς έπαθε η «συνομοταξία» των Πρεσπών: «Νόμιζε ότι θα μας κλ@σουν αλλά χέστηκ@ν».

Οι εδώ…, οι εκεί…, οι ολούθε…!!

Τρίζουν οι καρέκλες τους…

Δεν κατάλαβαν καλά. Εδώ είναι Βαλκάνια…

Είναι η Αιωνία Ελλάδα…

Είναι η «Καθ΄ ημάς Ανατολή»…

Εδώ ισχύουν άλλοι νόμοι και άλλοι παράμετροι… Εδώ φυσάει άλλος άνεμος…

Εδώ λειτουργούν άλλες δυνάμεις…

Την πάθανε με το σχέδιο «Ανάν»…, την πάθανε και τώρα…

Και κατά την οικονομική ρήση της παγκοσμιοποίησης, «εάν πετάξει μια πεταλούδα στο Τόκιο, μπορεί στην Ν. Υόρκη να κάνει Τυφώνα»

Να ξέρουν ότι ισχύει κατά μείζονα λόγο και το ότι:

«Άμα κλ@σουν τα Βαλκάνια, μπορεί στα Αντίπερα να κάνει Τσουνάμι»…

Και αυτό είναι και Ιστορικά επιβεβαιωμένο!

* συνομοταξία: Σύνολο έμβιων όντων με κοινές ιδιότητες.

** Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.