Ο δολοφόνος κρατούσε ομπρέλα

Διήγημα(*) του Δημήτρη Αρβανίτη (**) 

από το υπο έκδοση βιβλίο διηγημάτων με τίτλο "Καλή Πατρίδα!"

Λονδίνο 7 Σεπ 1978 , εφτά το πρωί

Η κίνηση στη πόλη είχε ήδη αρχίσει. Ο καιρός υγρός, μια χαμηλή ομίχλη έντυνε την εικόνα των ανθρώπων, που τη στιγμή εκείνη βρίσκονταν στη γέφυρα Βατερλό του Τάμεση. Ο άνθρωπος προχωρούσε χωρίς να βιάζεται, προς τη στάση του τραμ. Φαινόταν κοντά στα πενήντα, αδύνατος και μετρίου αναστήματος. Φορούσε κοστούμι, με ζιβάγκο κι έδινε την εικόνα, μιας πολύ συμπαθητικής παρουσίας intelectual ατόμου. Ξαφνικά στο δεξί μηρό, στο πίσω μέρος , ένοιωσε ένα τσίμπημα. Γύρισε απότομα προς τα πίσω κι είδε, έναν σχετικά νεαρό άνδρα με τραγιάσκα, καπαρντίνα και παιχνιδιάρικο μουστακάκι, να κρατά προτεταμένη την ομπρέλα του. Ο άγνωστος χαμογελώντας του είπε: ΄΄Sorry Sir΄΄. Επιβιβάστηκε στο τραμ που είχε ήδη φτάσει, ενώ ο άγνωστος, κινήθηκε γρήγορα και μπήκε σ’ ένα ταξί, μερικά μέτρα πιο πέρα.


Μισή ώρα αργότερα, ο άντρας έμπαινε στο γραφείο του. Έφτιαξε ένα καφέ και ζήτησε από τον συνάδελφο του, να δει πίσω στο δεξί του μηρό, αν έχει κάτι. Μία ώρα αργότερα, ασθενοφόρο τον μετέφερε, στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου της περιοχής, με πυρετό και ανατριχίλες. Οι γιατροί έψαξαν και βρήκαν μια μικροσκοπική βολίδα στο μηρό του, με ίχνη ρικίνης. Τι είναι αυτό; Δηλητήριο, το οποίο από τη στιγμή, που θα κυκλοφορήσει στο αίμα, είναι αδύνατον να διακοπεί η δράση του. Σε δύο με τρεις μέρες, επέρχεται το μοιραίο. Κάλεσαν την αστυνομία και το θύμα, που είχε ακόμα τις αισθήσεις του, περιέγραψε τον χαμογελαστό δολοφόνο με την ομπρέλα. Την επομένη έπεσε σε κώμα και την μεθεπομένη άφησε τη τελευταία του πνοή, στο νοσοκομείο Saint James, στα χέρια της απαρηγόρητης γυναίκας του.

Σόφια, 1968

Ο διευθυντής της Βουλγαρικής Αντικατασκοπείας στρατηγός Βλαντιμίρ Τόντορωφ, δίνει εντολή να κατεβούν από τα ρεπερτόρια των θεάτρων της επικράτειας, όλα τα έργα του πολυγραφότατου χημικού μηχανικού Γκεόργκι Μάρκωφ και να επιβληθεί εμπάργκο στις λογοτεχνικές του δραστηριότητες. Ο Τόντορ Ζιβκοφ θύμωνε πολύ, με τα αντικαθεστωτικά του έργα. Ο Μάρκωφ, σαραντάρης τότε, ζήτησε να του δώσουν άδεια, να επισκεφτεί τον αδελφό του στην Ιταλία. Δεν μπορούσε να ανεχτεί, τον αυταρχισμό και τη λογοκρισία των κομμουνιστών. Έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Από την Ιταλία βρέθηκε στο Λονδίνο. Φυσικά και καλοδέχτηκαν τον Βαλκάνιο Σολζενίτσιν. Σε λίγο καιρό δούλευε στο BBC, στη DOITSΗE VELLE και την αμερικανική ΄΄Ελεύθερη Ευρώπη΄΄, σχολιάζοντας τις εξελίξεις στη χώρα του. Παράλληλα συνέχιζε να γράφει θεατρικά έργα, κάποια απ’ τα οποία, έκαναν επιτυχία στις σκηνές του Λονδίνου και άλλων πόλεων της Δυτικής Ευρώπης. Με τη πάροδο του χρόνου, εξελίχτηκε σε κορυφαίο των Βούλγαρων αντιφρονούντων του κομουνιστικού καθεστώτος. Το 1975 παντρεύτηκε την Αγγλίδα Άναμπελ Ντιλκ και τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε η κόρη του.

Καλότινα, σύνορα Βουλγαρίας Σερβίας, 1976

Στο συνοριακό σταθμό της Καλότινα, η αστυνομία της Βουλγαρίας, συλλαμβάνει για διακίνηση ναρκωτικών, το Δανό πολίτη ιταλικής καταγωγής, Φραντζέσκο Γκουλίνι. Μια βδομάδα αργότερα, αφήνεται ελεύθερος, χωρίς να περάσει από δίκη. Εγκαθίσταται στην Κοπεγχάγη κι αρχίζει το εμπόριο με αντίκες.

Τον επόμενο χρόνο, 1977, ο κυβερνήτης της χώρας Τόντορ Ζίφκωφ, ζήτησε την τεχνολογική βοήθεια της KGB, για την εξουδετέρωση ενοχλητικών φωνών στην Ευρώπη. Ο Λεονίντ Ίλιτς Μπρέζνιεφ έδωσε τη συγκατάθεση του. Ο Στρατηγός Τόντοροφ συναντιέται τρεις φορές στο Άμστερνταμ με πράκτορα, που άκουγε στο κωδικό όνομα ΄΄Πικαντίλι΄΄. Του δίνει οδηγίες πότε κι από πού, θα πάρει το μυστικό όπλο, απαραίτητο για την εκτέλεση της αποστολής του. Η εντολή σαφής: ΄΄Σκοτώστε τον περιπλανώμενο΄΄. Ο πράκτορας Πικαντίλι, λεπτός και ευκίνητος με τη συνοδεία μιας εκρηκτικής ξανθιάς, κάνει τις διακοπές του στο Λονδίνο. Σχεδόν κάθε δύο μήνες είναι μια βδομάδα εκεί, μένει στο ίδιο ξενοδοχείο, στις όχθες του Τάμεση και κάνει με τις ώρες πεζοπορία, πάντα με τη ξανθιά στο πλευρό του.

7 Σεπ 1978, 06.30 το πρωί, στο ομιχλώδες Λονδίνο.

Ο Πικαντίλι μόνος, κουνάει το χέρι του σ΄ ένα ταξί, στη θέση του συνοδηγού είναι η ξανθιά του φίλη. Εκείνη του δίνει, μια πλαστική τσάντα. Το ταξί προχωράει παραπέρα και σβήνει τη μηχανή. Ο Πικαντίλι, κινείται με κατεύθυνση τη γέφυρα Βατερλώ του ποταμού Τάμεση. Απόλυτα ήρεμος, σταματάει σε απόσταση δέκα μέτρων, από τη στάση του τραμ. Περίπου στις επτά η ώρα, βλέπει τον ΄΄περιπλανώμενο΄΄ να πηγαίνει προς τη στάση. Με γρήγορο βηματισμό τον ακολουθεί, βγάζει απ’ τη τσάντα μια μικρού μεγέθους ομπρέλα, φτάνει σε απόσταση μισού μέτρου και πατάει το κουμπί. Όμως ούτε η ομπρέλα άνοιξε, ούτε άλλος ήχος ακούστηκε. Ο στόχος γύρισε απότομα και τον κοίταξε: Ο Πικαντίλι του χαμογέλασε, ΄΄ Sorry Sir΄΄ του είπε.

Σόφια, 1992

Με τη κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο στρατηγός Βλαντιμίρ Τόντορωφ κατηγορείται για την εξαφάνιση των φακέλων με κωδική ονομασία ΄΄Περιπλανώμενος΄΄, που αφορούσαν τη δράση και τη δολοφονία, του συγγραφέα και κορυφαίου των αντιφρονούντων, Γκεόργκι Μάρκωφ, το 1978 στο Λονδίνο. Δεν αποδεικνύεται, αλλά καταδικάζεται σε δύο χρόνια φυλάκιση, γιατί δεν πήρε όλα τα αναγκαία μέτρα, για τη μη απώλεια των φακέλων. Σε έξι μήνες ήταν ελεύθερος. Τη χρονιά αυτή, οι μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας και της Δανίας ζητούν από τις αντίστοιχες Βουλγαρικές τον φάκελο του πράκτορα ΄΄Πικαντίλι΄΄, τον οποίον είχαν βρει, αλλά για να του αποδώσουν κατηγορία χρειάζονταν στοιχεία. Οι Βούλγαροι αρνούνται. Την επόμενη χρονιά, 1993, δεκαπέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του Γκεόργκι Μάρκωφ, δημοσιογράφος φέρνει στη δημοσιότητα, σε ημερήσια εφημερίδα, τον φάκελο ΄΄Πικαντίλι΄΄. Τα ντοκουμέντα φτάνουν στους Άγγλους. Συλλαμβάνεται στη Κοπεγχάγη, ο Δανός πολίτης, ιταλικής καταγωγής, Φραντζέσκο Γκουλίνι, μεγαλέμπορος αντικών. Ανακρίνεται, με τη παρουσία εκπροσώπων των υπηρεσιών της Αγγλίας, της Δανίας και της Βουλγαρίας. Αφήνεται ελεύθερος μετά δέκα ημέρες και έκτοτε, αγνοείται η τύχη του. Οι Βούλγαροι, σταματάν την έρευνα, για τη δολοφονία του Γκεόργκι Μάρκωφ.

Φεβρουάριος του 2013, Πόλη Μπελς του Βελγίου

Ένα αυτοκίνητο κινείται στα προάστια της πόλης. Ο καιρός μουντός κι η ψιλή βροχή μουρμούριζε μελαγχολικά. Πλησιάζει σ ένα μοναχικό σπίτι. Ο οδηγός, σαρανταπεντάρης με κοστούμι, γραβάτα και γυαλιά κι η συνοδηγός, μια νέα όμορφη γυναίκα, με γκρι ταγιέρ και μαύρες μπότες, κατεβαίνουν. Περνούν κάποια στενά και φτάνουν σ ένα μεγάλο χώρο, γεμάτο αντίκες: ΄΄Hello, anybody here?΄΄ φωνάζουν. Yes ακούγεται μια φωνή στο βάθος. Ένας αδύνατος εβδομηντάρης περίπου, με τραγιάσκα στο κεφάλι και λεπτό μουστάκι εμφανίζεται:

- Παρακαλώ, σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμος ρωτάει χαμογελώντας ευγενικά. Καθίστε παρακαλώ.

- Είστε ο Φραντζέσκο Γκουλίνι, σωστά;

- Ναι ο ίδιος.

- Είμαστε δημοσιογράφοι του BBC. Ντέϊβιντ Φίλιπς.

- Α ναι; Ενδιαφέρεστε για τις αντίκες μου;

- Δεν θα τόλεγα, συνέχισε ο άντρας.

- Κύριε Γκουλίνι θα μπω κατ’ ευθείαν στο θέμα: Ήσασταν πράκτορας στα χρόνια του ψυχρού πολέμου;

- Α, μα με τι ασχολείστε; Παρελθόν, αυτά είναι παρελθόν. Ζω ήσυχα, πληρώνω φόρους, παίρνω σύνταξη απ' τη χώρα μου. Τι μου λέτε τώρα;

- Μα ξέρετε, αν αυτό αληθεύει, μπορεί να έχετε συνέπειες.

- Δεν διώκομαι πουθενά, κύριε. Ζω νόμιμα. Τελειώσαμε νομίζω έτσι;

- Όχι ακόμα, μίλησε για πρώτη φορά η όμορφη κοπέλα. Κύριε Γκουλίνι, εσείς σκοτώσατε τον Γκεόργκι Μάρκωφ στο Λονδίνο το 1978; Εσείς είστε ο δολοφόνος με την ομπρέλα;

- Γκεόργκι Μάρκωφ; Δεν τον γνωρίζω κυρία μου. Δεν θυμάμαι, λάθος κάνετε.

- 50.000 λίρες Γκουλίνι, τόσο στοιχίζει μια ζωή;

- Μα τι λέτε, περάστε έξω! Τα λεφτά, τι γίνεται χωρίς αυτά ε; Ναι, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν κατηγορούμαι από κανέναν. Δεν υπάρχουν αποδείξεις για τίποτα. Περάστε έξω!

- Α κύριε Γκουλίνι, ξέχασα να σας συστήσω τη συνεργάτιδα μου, Ράϊνα Αλεξάντρα Μάρκοβα, κόρη του Γκεόργκι Μάρκωβ. Ήταν δύο χρονών, όταν έχασε τον πατέρα της.

- Α ναι; Sorry madam, είπε με μισό χαμόγελο!

Ο Φραντζέσκο Γκουλίνι ζει ακόμα και πουλάει αντίκες, σε κάποια πόλη της Ευρώπης. Τι συμφωνίες έκανε και τι ΄΄έδωσε΄΄στις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας, της Δανίας και της Βουλγαρίας, τη νύχτα  της σύλληψης του στη Κοπεγχάγη, μάλλον δεν θα γίνει ποτέ γνωστό...

Αλλά και πόσοι Γκουλίνι, της εποχής του ψυχρού πολέμου, κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι, χωρίς ποτέ να λογοδοτήσουν, για τα εγκλήματα που διέπραξαν;

(*) Το Διήγημα αναφέρεται σε πραγματική ιστορία.

(**)Δημήτρης Αρβανίτης
Συνταγματάρχης ε.α. – Απόφοιτος Νομικής Σχολής ΑΠΘ Επί είκοσι χρόνια υπηρέτησε στο στράτευμα, ως Αξιωματικός Πεζικού και των Ειδικών Δυνάμεων. Για μια δεκαετία εργάστηκε σε μεγάλες εταιρείες στα Βαλκάνια σαν διευθυντικό στέλεχος. Πολιτεύθηκε το 2010 κι εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Ξηρομέρου όπου διετέλεσε ειδικός σύμβουλος. Το 2012 ήταν υποψήφιος βουλευτής στον νομό Αιτωλοκαρνανία. Είναι συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων, θεατρικών έργων, στιχουργός και αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ


ΥΓ. Τελευταία, έχει εκδοθεί το εξαιρετικό βιβλίο του:  «ο έρωτας σκοτώνει και του πάει», εκδόσεων ΒΕΓΑΣ. Ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, δοσμένα με χιούμορ και χαρακτηριστική γλαφυρότητα, όπου κυριαρχεί η αγωνία, η δράση και το μυστήριο, για να καταλήξει στην παραδοχή πως εκείνο που έχει σημασία δεν είναι «η Ζωή, μήτε ο Θάνατος, μα ούτε και το Χρήμα. Μόνο ο Έρωτας!»