ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ

  Είναι κι αυτή η πολυπληθής τάξη

του γένους των «αγλαών»¹ ηλιθίων.

Πράττουν βλακείες, μα νοιώθουν εντάξει

κι επιτελούν «θέσφατον»² έργον, θείον.

Διάγουν «ευπρεπώς» με επάγγελμα

και με θέση που με μέσον κατέχουν,

ενδομύχως πιστεύονται άγγελμα

και πως μέγα Θεού χάρισμα έχουν.

«Τηρούν την μούρη» τους όντας απαθείς,

μιλούν με περισσή ηδυπάθεια

κι ενίοτε καθίστανται εμπαθείς,

προκαλώντας δεινή³ αντιπάθεια.

Διάγουν εκτός πραγματικότητος,

κανείς δεν τους νικά, δεν τους φοβίζει,

στερούνται πάσης ονειρικότητος

και η αιχμής μωρεία τούς ορίζει.

Οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι,

ηττώνται, μα δεν το καταλαβαίνουν.

Σκάβουν τάφους οι ακατανίκητοι,

μα νομίζουν πως νεκρούς ανασταίνουν.

Οι νόες ηλιθίων ταξιδεύουν

σε τόπους όρφνης⁴ με στενά όρια,

ανθρώπους και αξίες φαλκιδεύουν

μες της θολούρας τα περιθώρια.

Κι εάν εις εξ αυτών των ηλιθίων

πεθάνει αίφνης από ευφυΐα,

σεμνυνόμενοι, μετά τρόπων θείων

θα διασκεδάζαμε στην κηδεία⁵.

1. αγλαός (Ορφική και Ομηρική λέξη): λαμπρός, ωραίος· εδώ χρησιμοποιείται σκωπτικώς και ειρωνικώς. 2. θέσφατον (Ορφική και Ομηρική λέξη): θεός + φημί: το από τον Θεό λεγόμενο, χρησμός. 3. δεινή (Ορφική και Ομηρική λέξη): φοβερή, μεγάλη, ισχυρή υπέρ το σύνηθες. 4. όρφνη (Ορφική και Ομηρική λέξη): σκότος, νύκτα, καταχνιά. 5. Για την τελευταία στροφή χρησιμοποίησα πολλά στοιχεία από την αντίστοιχη του ποιήματος "ΠΡΕΒΕΖΑ" του δασκάλου μου Κώστα Καρυωτάκη.

Από το βιβλίο - ποιητική συλλογή ''ΘΟΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΟΣ'' 17 Φεβ, 2011 - Θεσσαλονίκη

  Γρηγόριος Ι. Νταβαρίνος