Αχός Αιώνων

Ποίημα του Ιωάννη Μαλτέζου

11.31΄41΄΄17-19/1/2019

Ἀγέρα εἶδα κι ἔμοιαζε, σά νά καλπάζουν πλήθη,

ἀλόγων καί ἐρχότανε, τούς κουρνιαχτούς αἰώνων,

μέ βία ξεσηκώνοντας, νά διώξουνε τήν λήθη,

σ’ ὄχι Περσία κι Αἴγυπτο, μά κεῖ  στῶν Μακεδόνων,

τήν γῆ πού παζαρεύουνε, ντόπιοι τώρα προδότες

καί ξεπουλοῦν ξεδιάντροπα καί γῆ καί Ἰστορία

κι ἑκούσ-ι-α γενήκανε, τοῦ Γένους καταδότες,

Ἐφιάλτες πλέον σύγχρονοι, χωρίς ἦθος κι ἀνδρεία.

Ξεχνὼντας πώς ὁ Ἕλληνας, Θρακιώτης, Μακεδόνας

καί Κρητικός κι Ἀκάρνανας καί Ἵων κι Ἠπειρώτης

καί Θεσσαλός βρεθήκανε, στήν γῆ τῆς Βαβυλώνας,

μέ ἕναν Μέγα Ἀλέξανδρο κι ὡς ἕνας στρατιώτης,

ὅπως καί τότες μάχονται, μέ πάθος στούς αἰῶνες,

ὅλοι μαζί κι ἐνάντια, σέ κάθε ‘να Σατράπη

καί πώς ἡ Ἱστορία μας, μ’ αἱμάτινους ἀγῶνες,

ποτίζει ὡς τά σήμερα, Πατρίδας τήν Ἀγάπη.

Κι εἶναι νά κλαῖς κοιτάζοντας, τώρα κάποια παιδιά της,

στήν γῆ τους πού τούς γέννησε, τήν τῆς Μακεδονίας

νά θέλουν νά ξηλώσουνε, τήν ἴδια τήν καρδιά της,

μιά γῆ αἰώνων βάσανων, Ἡρώων γῆ κι Ἁγίας.

Τήν γῆ τ’ Ἅγιου Δημήτριου, Κυρίλλου, Μεθοδίου,

Παύλου Μελᾶ καί μύρ-ι-ων, τοῦ Ἔθνους μας μαρτύρων,

Βεργίνας καί Ἀμφίπολης, Ὀλύνθου, Πύδνας, Δίου,

Μεγάλου Ἀλεξάνδρου μας, κι Ἁγίων μας ἀπείρων…

Ἐκείνην πού περπάτησε, ὁ πρωτοκορυφαῖος,

ὁ τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος ὁ Μέγιστος ὁ Παῦλος,

νά ξεπουλοῦν ἀνόητα, δίχως ντροπή καί δέος,

γιά νά τήν κάνει δούλη του, ὁ Σκοπιανός ὁ Σλαῦος,

πού ὅταν οἱ ἀγέννητοι, οἱ Ἕλληνες ρωτᾶνε,

ποια εἶν’ ἡ γῆ πού λέγεται, γῆ τῆς Μακεδονίας,

μυριάδες τότες μνήματα, μαρτύρων ἀπαντᾶνε,

οἱ τάφοι τῶν Ἡρώων της, μιᾶς μνήμης αἰωνίας,

μιᾶς μνήμης πού ἐξύμνησαν, Ἑλύτες Παλαμάδες

καί γέννησε Ἀλέξανδρους, Βασίλειους Μεγάλους,

μαζί κι Ἀριστοτέληδες κι εἶναι μύριες Ἑλλάδες,

ἀσπίδα καί προπέτασμα, στούς κάθε ἀντιπάλους.