Η Αμμουδιά

Ιωάννης Μαλτέζος 

08.43΄11΄΄9/9/2024

Τό κάθε ἕνα βῆμα σου, ξυπόλυτο σου χνάρι,

πάνω στήν ἄμμο κένταγε, μέ φῶς τ’ ἀποσπερίτη,

τήν κίνησή σου κι ἔσπερνε, ‘πως γεωργός τό στάρι,

μιά ἕλξη ἀπερίγραπτη, σάν ἠλεκτρομαγνίτη,

στά ἀνδρικά μου ἔνστικτα, στά μύχια τῆς ψυχῆς μου,

ν’ ἀκολουθῶ τό ἅρωμα, τῆς αὔρας σου πού σέρνει,

ξοπίσω σου τίς μέρες μου, τά χρόνια τῆς ζωῆς μου,

καθώς τό κάθε βῆμα σου, ρίγη φωτιᾶς μοῦ φέρνει...

Καί πάνω μας τ’ ἀπόβραδα, ἀστέρια καί Σελήνη

κι οἱ γλάστρες στά νησιώτικα, ξωθύρια στήν βεράντα

νά εὐωδιάζουν γύρω μας, στῆς νύχτας τήν γαλήνη,

δάφνη, λεμονοθύμαρο, βασιλικός, λεβάντα...

Καί ὁ Κύρ Στράτος πάντοτε, μέ τήν ποδιά ζωσμένη,

νά μᾶς σερβίρει νόστιμα, ψαράκια στήν ταβέρνα,

πλάι στό κῦμα δίπλα μας, σ’ ἀμμούδα νοτισμένη

καί νά μοῦ λές τσαχπίνικα, ἀκόμη ἕνα κέρνα,

ἀκόμη ἕνα τσίπουρο καί βάλε καί παγάκι,

ἡ νύχτα μόλις ἄρχισε, δέν θέλω νά τελειώσει

κι ἄν σβήνει ὅπως ἔρωτας, πιά τό Καλοκαιράκι,

μ’ ἔρωτα χαιρετίζουμε κι ἀνόρθωση καί πτώση.