Φεγγάρι στο Λιοστάση

 13.13΄13΄΄19-21/6/2024

Ποίημα του Ἰωάν. Μαλτέζου.

Λιοστάσ’ Ἰούνη ἔσμιξε, μέ νύχτας τό Φεγγάρι

καί γέμισε ἡ Θάλασσα, πλατίνας Φεγγαράδα...

Σάν θηλυκό στολίστηκε, μέ τ’ ἀσημιοῦ τήν χάρη

κι ἔγιν’ αὐτή καί ἔρωτας κι ὁλάκερη Ἑλλάδα.

Ὅτ’ εἶν’ ἡ Θάλασσα θαρρεῖς, γυναῖκα μ’ ὅμοια νάζια,

πού μι ἀγριεύει κι ἀπορεῖς, πῶς γίνεται θηρίο

καί μιά γαλήνια γελαστή, γυαλιστερή γαλάζια,

σάν ἐρωμένη σου πιστή, σέ προσκαλεῖ μέ μπρίο ...

Κι ὅπως τ’ ἀνέμου φύσημα, μιά φούστα ἀνασηκώνει

κι ἀναστατώνει πάραυτα, τά ἀνδρικά μας μάτια

ἔτσι κι ἴδια τῆς Θάλασσας, τό κῦμα της ὀρθώνει…

Δυό θηλυκά πού μοιάζουνε, σέ χάρη καί γινάτια...

Κι ὡς τίς θωρῶ κάθε φορά, πόσο ἴδιες μοῦ μοιάζουν,

μέ ὅμοια συμπεριφορά, σάν νἆν’ ἴδια πλασμένες,

πού μιά μελώνουν τήν ματιά καί μία τήν κολάζουν

κι εἶναι καί χάδι καί φωτιά, μέ τ’ ὄνειρο χρισμένες…

Καί μιά Ἑλένη φόρεσε, τά πέλαγα στ’ αὐτιά της

καί μιά Μυρσίνη ντύθηκε, λιοστάσια καί ἀστέρια

κι ἡ Βέρα μέ Πανσέληνους, στόλισε τήν ματιά της

καί ἡ Ἡρώ ξετύλιξε, στούς ὥμους καλοκαίρια…

Λιοστάσι σήμερα θρασύ κι Ἰούνη τό Φεγγάρι,

στό βλέμμα σου τό θαλασσί, καί στό γυμνό σου πόδι,

σέ μιά ξυπόλητ’ ἀμμουδιά, ὑγρό π’ ἀφήνει χνάρι,

μοῦ ξεφλουδίζει τήν καρδιά, σά γινωμένο ρόδι.